Hoe het coronavirus ons kan veranderen

Plotseling leven we in een wereld die totaal op zijn kop staat. Alles waarvan we dachten dat het normaal was, is plotseling helemaal niet meer normaal. Ook wel mooi om te zien wat er allemaal achter de schermen van ons eigen, kleine wereldje gebeurt, wordt georganiseerd en nu plots tot stilstand komt, niet meer doorgaat, wordt afgelast. Het kan dus wel, dat we worden stopgezet, zo heilig is het ook weer niet, dat maar blijven doorgaan, dat doorgaan met doorgaan. En ook mooi om te zien waar we eigenlijk het meeste waarde aan hechten. Gemeenschapszin, samenwerken. Dat het goed gaat met de mensen die ons dierbaar zijn, dat we gezond zijn. En mooi om te zien hoe creatief we met z’n allen zijn, om nieuwe vormen te ontwikkelen nu de oude vormen (even) niet meer werken, niet meer mogen.

Angst is iets ongrijpbaars. Want waar zijn we nu eigenlijk zo bang voor? Bang om ziek te worden? Bang om dood te gaan, bang om iemand te verliezen die ons dierbaar is? Of zijn we bang voor iets wat we niet kennen, voor iets wat ongrijpbaar is, voor iets waar we geen controle over hebben? Pas als we weer controle hebben, zijn we weer gerust. Zijn we bang dat iets van buitenaf ons bedreigt en vernietigt? Vele films zijn er gemaakt over aliens, buitenaardse wezens die ons bedreigen en kapot willen maken. Ik moet direct denken aan de Terminator, de vijand die maar niet te overwinnen was. Telkens als je dacht, nu is hij verslagen, kwam hij weer tot leven. Ook een virus, zoals het coronavirus is een bedreiging van buitenaf, iets wat nieuw is, iets wat we nog niet kennen, waar we nog geen controle over hebben. Het is een vijand van buitenaf, die we met medische middelen, zoals beademingsapparatuur of een vaccin proberen te verslaan. De verlossing moet van buiten komen. Tot zich weer een nieuwe vijand aandient en we opnieuw collectief middelen ontwikkelen om deze collectieve vijand te verslaan, onder controle te krijgen, etc. etc.

Als we iets verder kijken dan de uiterlijke wereld, valt me op dat dit coronavirus ons als individu stilzet en uitnodigt om naar binnen te gaan met onze aandacht. Voor veel mensen is dit heel moeilijk, soms onmogelijk. Omdat we vaak onze uiterlijke wereld gebruiken om niet te voelen wat onder deze oppervlakte aanwezig is. Toch wordt ieder, als hij of zij goed luistert, bij een persoonlijk punt gebracht dat om aandacht vraagt. Dat hij of zij wellicht liever niet aankijkt, maar nu wel onder ogen moet zien. Een punt dat om liefde vraagt. Dat vraagt om ons hart te openen. Eerst naar onszelf en wellicht daarna naar buiten. Misschien naar iemand die we hebben gekwetst of door wie we zijn gekwetst. Of brengt het contact met ons hart ons op het spoor van iets dat we al een lange tijd willen veranderen in ons leven. Een droom die we ooit hebben begraven. Hier krijgen we weer regie over ons eigen leven. Regie, die we in alle hectiek van het leven, in alle drukte, in alle doorgaan met doorgaan, waren verloren. Regie is eigenlijk een ander woord voor controle. Controle is uiterlijk, regie is innerlijk. Regie betekent dat ik mijn eigen leven kan scheppen, in plaats van dat ik geleefd word.

Natuurlijk moeten we collectief alle middelen inzetten om dit coronavirus onder controle te krijgen, maar tegelijkertijd nodigt dit virus ons uit om als individu met onze aandacht naar binnen te gaan en de regie over ons eigen leven terug te vinden. Zo kan iets wat in eerste instantie alleen maar een vijand is die ellende komt brengen, ook een kans, een mogelijkheid opleveren. Zowel op collectief, maar ook op individueel niveau.