Hoe keurige huisvaders in scheldende monsters veranderen

Ligt het aan het voetbal of aan de maatschappij? Aan partijdige scheidsrechters en grensrechters? Of is het de schuld van (Marokkaanse) ouders die niet betrokken zijn en te soft opvoeden?

Na de verschrikkelijke dood van de grensrechter en vader in Almere loopt de discussie gelijk al weer hoog op. Iedereen grijpt dit tragische voorval aan om zijn maatschappelijke stokpaarden te berijden. Het ligt aan de algemene verhuftering, we hebben geen ontzag meer leiders, het is de schuld van de islam. Nu zullen er zeker maatschappelijke factoren een rol spelen, maar er zijn zeker ook aspecten die al jaren specifiek voor het voetbal zijn. Een aantal constateringen uit de eigen voetbalpraktijk.

1. Het groene gras tussen die vier lijnen is dé plek in Nederland waar huisvaders, mannen met banen, een metamorfose ondergaan. Het worden scheldende monsters die lichamelijk geweld niet schuwen. Levensgevaarlijke schoppen met soms zware blessures als gevolg, slaan, tot diep in de onderbond maak je dat een paar keer per seizoen mee.

2. En dat opgewonden standje langs de lijn, die man die bijna alle beslissingen van de scheidsrechter aanvecht en de kinderen met scheldwoorden aanspoort? Dat is de coach. In het normale leven een hele nette man.

3. ‘Pak hem aan, Ewout!’ Ook zo’n bekend fenomeen: het groepje fanatieke ouders langs de zijlijn. Ook vaak hele nette mensen die een gedragsverandering ondergaan zodra ze het gras ruiken. Ze trekken de autoriteit van de coach in twijfel door zelf aanwijzingen te roepen, schelden de scheidsrechter uit en maken ruzie met de ouders van de tegenstanders.

4. ‘Voetbal is emotie’. Het dé dooddoener van de voetbalpraatprogramma’s op televisie. Journalisten, trainers en ex-spelers die aanschuiven vergoelijken hiermee het grenzeloze gedrag van topspelers die eigenlijk rolmodellen horen te zijn. Een speler die scheldend van het veld gestuurd wordt en in de kleedkamer nog een even een deur uit z’n voegen trapt, het is allemaal emotie.

Opvoeden is voorleven. Ouders en andere volwassenen geven het goede voorbeeld, zo zien kinderen hoe ze zich dienen te gedragen. Het is een pedagogisch gegeven dat door niemand in twijfel wordt getrokken. Maar wat voor voorbeelden krijgen onze zoons en dochters als ze naar het voetbalveld gaan, of naar de tv kijken?

Het zou een goede en concrete eerste stap zijn als KNVB en clubs afspreken om dit soort wangedrag van niet alleen spelers maar ook van ouders en coaches veel harder aan te pakken. Dan kan je als ouder je zoon of dochter weer met een gerust hart meenemen naar het voetbalveld.

Opinies over deze kwestie

Evert de Vos:  Hoe keurige huisvaders in scheldende monsters veranderen Abdelkader Benali:  Marokkanen als reservaatdieren Nourdeen Wildeman:  Maakt de haatbaard plaats voor de nuancebaard? Auke Hulst: De comeback van ultrageweld Malika el Allaoui:  Ons kikkerlandje ligt liever aan het infuus van sensatiezucht Mihai Martoiu Ticu: Wilders liegt Alexander Francino:  Gedode grensrechter aan de winnende hand Jan Dirk de Jong:  Hebben de Marokkanen het nou weer gedaan? Murat Isik:  De eenzame man met de vlag Bart Schut: De dood van een grensrechter Claudia Biegel: Voetbal is helemaal geen oorlog Jeroen Mirck:  Een voetballoos weekend is niet genoeg Dennis l’Ami: Peter R. de Vries zet zich buitenspel met kritiek op grensrechters