Hoe terreur goed wordt gepraat

Nederlanders van wie je het nooit zou verwachten, praten terrorisme goed.

De NRC noemde zich vroeger in reclames een slijpsteen voor de geest. De krant publiceert namelijk wel eens stukken die mensen met vastomlijnde denkbeelden tegen de haren instrijken. Geen wonder dat dit dagblad bij fanatici de gebeten hond is. In het bijzonder rechtse bloggers haten de NRC omdat zij er hun vooroordelen niet dagelijks in bevestigd zien.

Zo haalt redacteur Wilmer Heck afgelopen maandag uitgebreid herinneringen op aan het terrorisme uit de jaren zeventig toen er in Nederland wel degelijk doden vielen. Hij trekt een vergelijking tussen de Molukse treinkapers en de huidige jihadi’s. Ter herinnering: Zuid-Molukse fanatici kaapten enkele malen treinen, gijzelden de inzittenden, schoten er een keer een paar dood en smeten de lijken op het talud. Afbeeldingen hier.

Ook werd een kleuterschool gegijzeld met het dreigement om granaten tussen de kinderen te gooien. Fijne lui.

De woede op de sociale media is groot. De NRC kreeg een shitstorm over zich heen zoals dat vooral in extreem rechtse kring heet. Op GeenStijl neemt de medewerker, die zich verschuilt achter de naam Zentgraaff, een fascistoïde riooljournalist uit de koloniale tijd ,  het hartstochtelijk op voor de Molukkers. Hij liegt dat de overheid ze na hun gedwongen komst naar Nederland in aparte kampen afzonderde om ze van de bevolking te isoleren. Dat is niet juist. Zij wilden dat zelf.

Valse voorwendselen Het ging om soldaten in het Koninklijk Nederlandsch Indisch Leger  die na de onafhankelijkheid weigerden zich te laten integreren in het Indonesische leger maar kozen voor een onafhankelijke Republiek der Zuid-Molukken. Die republiek had geen overlevingskans. Daarom gaf Nederland deze soldaten het dienstbevel om met hun gezinnen ‘tijdelijk’ naar Nederland te komen. Daar bleek dat van terugkeer geen sprake kon zijn.

Ze werden gedemobiliseerd maar namen daarmee geen genoegen. Terecht want ze waren onder valse voorwendselen van het strijdtoneel weggelokt. Daarom weigerden de Molukkers zelf de hun toegewezen kampen te verlaten en toen de Nederlandse regering in de jaren zestig huizen voor hen bouwden, wensten zij daar alleen maar heen te gaan wonen als dat in aparte wijken bij elkaar mocht. En zij benadrukten opnieuw dat hun verblijf tijdelijk was.

Verloren en nog eens verloren Nederland en zijn bondgenoten hebben in Indonesië de strijd – die ook een burgeroorlog was – verloren. Verloren dus. Verloren en nog eens verloren. Daarom heeft de Nederlandse regering de strijd van de Zuid-Molukkers voor een eigen onafhankelijke republiek nooit gesteund en hun regering in ballingschap nimmer erkend. Het was een hersenschim. Het was onhaalbaar. Het kon alleen maar bloedvergieten en ellende opleveren.

Dit is de achtergrond van het Molukse terrorisme. Jonge radicalen wilden het voor hun bedrogen ouders opnemen door onschuldige burgers te gijzelen in de verwachting dat de Nederlandse regering zich dan gedwongen zou zien hun eisen in te willigen.

Tijdens die acties reageerde de Zuid-Molukse minderheid zeer ambivalent en van een ondubbelzinnige afwijzing van dit terrorisme was geen sprake. De autochtone  bevolking bleef daar in het algemeen zeer kalm onder. Van een anti-Molukse hysterie was geen sprake. Men meende hoogstens dat de Zuid-Molukkers nu definitief hun eigen  glazen hadden ingegooid en dat was ook zo. Ik gaf toen les op een middelbare school en tijdens zo’n gijzeling bleven mijn drie Molukse leerlingen weg. Dat konden ik en de schoolleiding wel begrijpen. We deden er niet moeilijk over en na afloop van zo’n spannende periode kwamen zij gewoon terug en namen we met zijn allen de draad weer op.

Dat zou nu in onze hysterische tijd anders gaan.

Schril licht Hoe dan ook, Wilmer Heck moet het onder rechtse bloggers vreselijk ontgelden vanwege het feit dat hij dit terrorisme met de moordpartijen van de huidige jihadi’s durft te vergelijken. Dit werpt een schril licht op de vredelievendheid van degenen die altijd zo waarschuwen tegen de islamisering. Zij nemen het ondubbelzinnig voor de Molukkers op en kunnen hun moorden op gijzelaars wel invoelen. Kennelijk wijzen zij terroristische acties niet onder alle omstandigheden af. Dat is – ook gezien het geweld in Geldermalsen –  verontrustend nieuws.

Uit  Molukse kring zelf komt eveneens kritiek. De blogger Geronimo Matulessy besluit een rant  tegen Heck aldus: ”Maar ik was liever ondergegaan met een kogel in mijn hart en opgeheven hoofd dan met mijn handen gevuld met Nederlands bloedgeld en valsheid. Onthoud die laatste zin maar goed Wilmer Heck, ik ben een derde generatie Molukker die weet aan welke kant hij moet staan. Als jij en ik in de jaren ‘70 geleefd hadden, dan hadden wij in dezelfde trein kunnen zitten”.

Had Geronimo Mohammed geheten en ging het hem over Libië of Palestina, dan zat hij nu in voorarrest, terwijl bij Nieuwsuur de ‘terrorisme -deskundigen’ en de politici stupide vragen moesten beantwoorden in de trant van: “Kunnen wij ons nog wel veilig voelen?” Dan had Wilders al lang zijn spraakmakende tweet gestuurd. En wie daarop reageerde met de opmerking dat deze felle taal misschien geen rechtstreekse doodsbedreiging inhield, die was door de twitterati gekraakt als wegkijker en meeloper. Ook had men vastgesteld dat de multiculturele samenleving was mislukt nu zelfs een derde generatie intellectueel zijn hart blijkbaar niet bij Maxima en de prinsesjes heeft zitten maar bij een vaderland in de verte.

Een gegijzelde passagier doodschieten is een gegijzelde passagier doodschieten. Dat is terreur en voor de rest niks. Het doet er niet toe welke vlag er boven waait. Dankzij het artikel van Heck heeft de NRC weer eens laten zien dat zij toch nog een slijpsteen voor de geest is. En dat juist Nederlanders van wie je het juist nooit  zou verwachten, bereid zijn terrorisme goed te praten.

Lees hier het uitstekende artikel van Wilmer Heck in de NRC.