Hoera! Held van islamhaters is bekeerde fundamentalist

Deze maandag schrijft publicist Izz ad-Din Ruhulessin  een groot artikel op de opiniepagina van de Volkskrant, waarin hij klagende allochtonen stevig de oren wast. Ze moeten niet alles wijten aan de grote boze autochtoon maar zelf de handen uit de mouwen steken. Voor de ogen van racistische tokkies die jaloers zijn op je succes, steek je gewoon een briefje van honderd euro in brand. Het stuk is een reactie op een bijdrage van Nadia Ezzeroili in de Volkskrantbijlage Vonk. Zij voelt zich door het huidige geestelijke klimaat in de hoek gezet en valt daarom steeds meer terug op haar Marokkaanse achtergrond.

Het was nog geen twaalf uur ‘s-middags of Ruhulessin was bij rechts Nederland al de held van de dag. Enthousiast werd de link van zijn artikel rondgetwitterd, moslimbasher Carel Brendel voorop. Inderdaad was het stuk van publicist Izz Ad-Din Ruhulessin goed nieuws, maar niet om wat de uiterste rechterflank erin leest. Het gaat om de Werdegang van de man van honderd euro.

Zeven jaar geleden nog maakte hij furore door pontificaal op het Binnenhof te willen bidden. HP De Tijd nam hem een interview af, waarin de publicist verklaarde: “Integratie is een daad van kufr (ongelovigheid, MT) broeder, dus weerhoudt je ervan inshallah. Integratie is namelijk zeggen dat de Nederlandse normen en waarden beter zijn dan die van Allah de Enige Legitieme Wetgever.”

En wie niet dood wilde, moest maar ophouden de islam te bekritiseren. In 2010 verscheen het nieuwe idool van de rechtse twitterati bij Pauw en Witteman. De Stichting 12 Imams reageerde. Met zijn optreden had hij de moderne humanistische moslims tien jaar teruggeworpen.

En nu dit. Helemaal omgedraaid. Volstrekt van mening veranderd. Het fundamentalisme in de wilgen gehangen, of liever gezegd, nog net zo fundamentalistisch en fanatiek als vroeger maar nu met andere uitgangspunten zoals Pim Fortuyn ook jaren lang een vroom communist is geweest.

In de kringen die nu achter het geheven kromzwaard van Izz ad-Din Ruhulessin aanhollen, worden salafisme en moslimfundamentalisme beschouwd als een soort Zika-virus: je raakt ermee behept en je komt er niet van af. Je moet niet op andere gedachten worden gebracht. Dat is onmogelijk als dit virus zich eenmaal in je hersens heeft genesteld. Hoogstens bieden deradicaliseringstherapieën soelaas maar ook dan moet de ontslagen patiënt onder controle blijven.

Izz ad-Din Ruhulessin bewijst dat het zo ernstig niet is. Salafisme gaat vanzelf over. Moslimfundamentalisme beklijft niet. Natuurlijk, dit is anekdotisch bewijs. Eén zwaluw maakt geen zomer. Allemaal tot je dienst. Toch komt deze ontwikkeling gegarandeerd vaker voor dan de nette whiskydrinkende burger in zijn Vinexwijk denkt als de angst hem weer eens naar de keel grijpt. Tenslotte, zeggen wij van de joods-christelijke beschaving niet: “In het rijk der hemelen heerst meer vreugde over één bekeerling dan over honderd rechtvaardigen”?

Daarom hebben Carel Brendel en zijn vrienden inderdaad reden om de bazuin te steken en de trom te slaan. Niet om wat Ruhulessin schrijft maar om wat er van hem geworden is.

Hij wandelt, schrijft hij, graag in djellaba door het Bezuidenhout. De deftige Hagenaars zullen hem dat patserige geld verbranden ook nog wel eens afleren.

Dan is alles goed.