Honger is de beste kok

Je bent je vrijheid kwijt, al maanden of zelfs jaren. Je zit niet vast met andere mensen, maar alleen. Volledig geïsoleerd. Je krijgt slechts sporadisch te eten — dat eten is doorgaans niet te eten – overdag word je meer dan eens beledigd en mishandeld, ‘s nachts wekt men je regelmatig op brute wijze wanneer je in slaap dreigt te vallen en je familie mag niet op bezoek komen. En terecht, want jij bent een gedetineerde. Je zit natuurlijk niet voor niets vast, je hebt je misdragen. Had je maar normaal moeten doen.

Wie normaal doet, komt niet in de gevangenis terecht. Dus misschien heb je iemand vermoord, wellicht heb je anderen opgeroepen tot geweld. Het kan ook zijn dat je een steen hebt gegooid in de richting van gewapende militairen en hun voertuigen; dat is minstens net zo erg. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat je vastzit op basis van ‘geheime informatie’, waaruit blijkt dat jij een bedreiging vormt.

Informatie waar jij geen recht op hebt, informatie die een advocaat dus ook niet voor je na zou kunnen gaan. Informatie waar je kennelijk op kan worden aangevallen tot het punt van detentie, maar waar jij je niet tegen kunt verdedigen. Je weet niet eens of het gaat om informatie of een gebrek daaraan.

Zo kan jou bijvoorbeeld ‘administratieve detentie’ worden opgelegd. Zo hoeft men jou niets officieel ten laste te leggen, waardoor je ook niet voor hoeft te komen. Jouw strafproces is dus niet oneerlijk, want er is gewoon helemaal geen proces. Je zit opgesloten zonder enige zekerheid, zonder enig uitzicht. Je bent geen gedetineerde, je bestaat niet meer. En omdat mensenrechten er voor iedereen zijn, heb jij ze dus niet.

Je woede en agressie maken plaats voor verdriet. Je tranen raken op, waardoor er slechts wanhoop overblijft. Uiteindelijk gaan jij en zo’n 1.600 medegevangenen, die zich in een soortgelijke situatie bevinden, in hongerstaking. Een dikke twee maanden eet en drink je niets, tot je in kritieke toestand ligt te creperen en je geweldloze verzet dan eindelijk z’n vruchten lijkt af te werpen. Niet omdat men medelijden met je heeft, niet uit menselijkheid, maar omdat men geen zin heeft in oproer. Jouw stille strijd mag niet de reden zijn voor protest.

Familieleden, vrienden, advocaten en verschillende organisaties hebben jouw wanhoopsdaad namelijk onder de aandacht weten te brengen. Met enigszins versoepelde maatregelen van hogerhand en dus een wat menselijker situatie voor jou tot gevolg. Je hebt er bijna het leven voor moeten laten, maar het resultaat mag er zijn. Hoop je, want als Palestijnse gevangene weet je het maar nooit.

Misdadigers, moordenaars en terroristen verdienen een gevangenisstraf. Bij zo’n straf hoort echter ook het in verschillende wetten en internationale verdragen vastgelegde palet aan mensenrechten, waar zelfs gevangenen aanspraak op maken. Het is een belangrijk kenmerk van een rechtsstaat. Geen staat ter wereld heeft het recht om inbreuk op die rechten te maken en al helemaal niet op basis van ‘geheime’ informatie.

Ethische eisen. Misschien dat daar de komende jaren eens naar kan worden gekeken in de rechtsstaat Israël. Het nu opgediende gerecht van gerechtigheid lijkt een vooruitgang, maar honger is de beste kok. Zolang de autoriteiten blijven streven naar de zoete smaak van totale victorie, zal de bittere strijd voort blijven duren. Met naast strijders, soldaten, diplomaten en terroristen, vooral onschuldige mannen, vrouwen en kinderen als slachtoffers.

Dit artikel staat ook op Spunk.nl