Honger lijden met een volle vriezer

In tegenstelling tot anders luidende verhalen is de kapitaalontwikkeling van de gezamenlijke Nederlandse pensioenfondsen indrukwekkend. In 2006 was het totale bezit 625 miljard euro. Ondanks de economische “dipjes” in 2008 en 2009 groeide het gezamenlijke kapitaal naar 774 miljard in april 2010. Naar verluidt zou dat begin 2013 zijn gestegen naar 1043 miljard. Weliswaar stijgt het aantal gepensioneerden door de baby-boomers, maar die stijging is relatief minder fors dan de kapitaaltoename van gemiddeld bijna 70 miljard per jaar.

Het is daarom bevreemdend, dat de dekkingsgraad al geruime tijd ter discussie staat. De inkomsten van de fondsen zijn immers aanmerkelijk hoger dan de jaarlijkse uitgaven. Als dat niet zo is, hoe kan er dan sprake zijn van de genoemde kapitaaltoename? De toename is afkomstig van de betaalde premies en het rendement. Uitgaven zijn de maandelijkse  pensioenuitkeringen en de kennelijk onvermijdelijke strijkstok.

Een ander verhaal is de staatsschuld. Het klinkt ongelofelijk, maar die stijgt met 810 euro per seconde. De schuld bedraagt 412 miljard. Dat is 25.000 euro per inwoner oftewel 50.000 euro per werkende inwoner. Per jaar betaalt Nederland circa 12  miljard aan rente. Dat is slechts 2,56%. Niet uitgesloten is, dat het rentepercentage in de toekomst hoger zal zijn.

Beide gegevens houden in, dat wij met z’n allen over kapitaal en bezittingen beschikken en dat wij tevens een hoog oplopende schuld achter onze naam hebben. Honger lijden met een volle vriezer! Overigens, in de werkwijze van de schuldsanering weet men wel raad met zo’n handelwijze (….).

De stelling: de pensioenfondsen, al dan niet genationaliseerd, betalen de staatsschuld af.

Mochten de pensioenfondsen de staatsschuld gaan betalen, betekent dat het interen op bezit met circa 40%. Met handhaving van bestaande uitkeringen en premie-inkomsten, aangevuld met een (in geld uitgedrukt) verminderd rendement kan de kapitaalgroei worden hervat vanaf het niveau in 2006. Ondanks een forse recessie steeg de waarde sinds die tijd fors, met name de afgelopen twee jaren is een gigantische winst gemaakt. Dat kon kennelijk, dus waarom nu en in de nabije toekomst niet? Binnen zeven jaren zitten we weer op het huidige niveau. Daar staat tegenover, dat de staatsschuld volledig vervalt, waarmee structureel 12 miljard rente per jaar wordt uitgespaard. Daarmee is wellicht en desgewenst te compenseren. Maar veel belangrijker is, dat hierdoor forse lastenverlaging mogelijk wordt en het besteedbaar inkomen hoger zal worden, waarmee de economie kan aantrekken.

De Europese druk op Nederland staat dan niet langer ter discussie. Het voordeel voor alle Nederlandse inwoners is veel groter dan het nadeel voor de pensioenfondsen (lees: de Nederlandse werkende inwoners). Solidair met onszelf. Wellicht is de overweging waard eens na te denken over het nationaliseren van de pensioenfondsen. Een theoretisch verhaal. Maar vanwaar de zorgen om de solvabiliteit?