Huisbezoek van de juf

Mijn zoon gaat voor het eerst naar school toe. Ik ben een trotse vader. Door het raam zie ik een kringetje. Een kringetje van stoeltjes, waar mijn zoon zijn hoofdje omgekeerd naar het schoolplein heeft gedraaid. Een lach, een kort zwaaien met zijn handje en ‘hop’ weer strak op zijn stoeltje. De zon schijnt en ik kon hem niet goed zien, maar het was goed gegaan, die eerste dag.

Het rennen naar buiten, een rugtasje op de grond, het valt in zijn haast. De jas hangt open en zijn ogen staan vrolijk. Hij vliegt me in de armen. Ik zeg dat ik heel trots op hem ben.

De juffrouw loopt op me af. Er komt een huisbezoek aan, het is belangrijk de thuissituatie van mijn zoon te zien. Of ik door kan geven welke dagen ik thuis ben, voor een afspraak. Of ik een lijstje kan maken op welke dagen mijn kleine zoon, tussenschoolse opvang heeft, en welke dagen buitenschoolse heeft, of ik heb gedacht aan de formulieren voor de tussenschoolse opvang, naschoolse opvang, het kinderdagverblijf op heb gezegd? Ik heb dat allemaal gedaan, de fiets is de afgelopen weken zo vaak op school geweest, dat ik mij zelf weer als schoolgaande jeugd ben gaan zien.

Het treft dat ik drie dagen in de week thuis werk, dat ik gedurende werkzaamheden wat formulieren in kan vullen, dat ik mijn zoon op dagen af kan halen op school en ik kan kijken naar zijn gezicht. Dat ik kan lezen hoe het met zijn gemoed is. Dat ik hem vanaf een schoolplein op kan zien groeien. Dat gezicht dat naar buiten kijkt en daar iemand ziet staan. De trots die hij tentoonspreidt, de trots die ik voel. Het is het allemaal waard.

Als de afspraak ten aanzien van de thuissituatie is geweest, weet de juffrouw wat voor vlees ze in de kuip heeft. Ze weet wie ik ben en hoe wij wonen. Dan pas zal blijken of ik een aardige man ben, een verstandige vader met een verstandige moeder. Een zoon die woont in een gezonde leefomgeving. Op dat moment zal blijken of mijn zoon goed eet, of hij een inspirerende ruimte heeft om te wonen. Ze zal kijken of het huis schoon is, hoe mijn zoon thuis is. Wordt hij overladen met snoep? Krijgt hij aandacht? Voelt hij zich er thuis?

Met koffie aan de tafel zal ik mijn werkzaamheden opzij geschoven hebben, zal ik de juffrouw ontvangen en mijn allerbeste beentje voortzetten. Mijn woorden zullen weloverwogen zijn. Naast de strijk die gedaan is, is overal een doek overheen gehaald, is de afwas weggewerkt. Ik zal zenuwachtig zijn en onrustig.

De juffrouw op het schoolplein vraagt of mijn zoontje problemen heeft met zijn gehoor. Het is mij niet opgevallen. Ik voel me een slechte vader, maar zeg iets anders. Ik praat mijn zoon goed, ik praat mijzelf en mijn vrouw goed. Het zal een concentratieding zijn, maar twijfel ineens.

Elk moment, op elk moment zal ik haar vragen hoe de dag van mijn zoon was. Dat vind ik belangrijk: was mijn zoon gelukkig op school, wat heeft hij gedaan, met wie heeft hij gespeeld, is hij verlegen? Schreeuwt hij? Neemt hij initiatief? Trekt hij zich terug?

De vragen die ik heb sterven een langzame dood. Ik zal het mijn zoon vragen. Ik zal hem vragen of de juf lief was voor hem en of hij liedjes heeft gezongen?

Mijn zoon ging voor de eerste dag naar school, ik werd gewikt en gewogen. Mijn examen komt aanstaande donderdag, pas over een maand of twee zullen we horen hoe onze zoon het doet, op de eerste ouderavond. Belangrijker lijkt nu te zijn wie zijn ouders zijn.

Mijn zoon zei dat het goed ging.

Ik ben dus best tevreden.