Hun herstel is het onze niet

“Wij geloven er weer in”, twitterde BNR nieuwsradio woensdagmiddag. Het achterliggende artikel droeg de de kop “Ja, één zwaluw, maar zomer?” Maar de stemming bleef toch positief. De Nederlandse zakenzender brengt daarmee een gevoel tot uiting dat je overal in de media en de politiek tegenkomt: de crisis is voorbij. Het gaat weer beter. We hebben het allemaal overleefd. De weg omhoog is teruggevonden.

De vraag is alleen voor wie? Jongeren hoppen van het ene tijdelijke baantje naar het andere. Zelfs Maarten van Rossem, van wie je iets anders verwacht, probeert een functie voor een ervaren kracht, namelijk assistent bij zijn werkzaamheden voor het blad Maarten! Te laten vervullen door een stagiair. De meeste ZZP-kunnen nauwelijks het hoofd boven water houden en leven van dag tot dag. Senioren zullen waarschijnlijk niet onder pensioenkortingen uitkomen omdat de rente kunstmatig op een minimaal niveau worden gehouden. Veertigers, vijftigers en zestigers komen na ontslag nauwelijks meer aan het werk. Zij worden massaal op straat gezet, nu de regering de ontslagprocedures heeft vereenvoudigd. Vanwege het uitkleden van de werkloosheidsregelingen, vallen zij in snel tempo tot bijstandsniveau terug waarna de hypotheek niet meer te betalen is, mochten zij een huis hebben gekocht. De huren rijzen met de zegen van minister Blok de pan uit.

De groeicarrousel mag dan weer draaien, de ruggen van de kermispaarden zijn gladder dan ooit en wie uit de draaimolen wordt geslingerd, komt er niet zo gemakkelijk weer op.  Teveel mensen hebben geen baat bij de economische opgang waarover nu zoveel hosanna’s worden aangeheven. Dat herstel is het hunne niet.

Je zou denken dat een en ander leidt tot fel protest en woedende burgers die de raadhuizen bestormen waar zij keer op keer te horen krijgen dat zij nergens voor in aanmerking komen of dat zij zich als zogenaamde tegenprestatie maar als straatveger hebben aan te melden op straffe van een boete.

Niets van dit alles. Het enige waar je in dit land een menigte voor op de been krijgt is verzet tegen de komst van vluchtelingen. De grondzee van onvrede richt zich niet tegen de verantwoordelijken voor deze situatie maar tegen buitenstaanders, die om hun huidskleur, hun godsdienst en hun taal verantwoordelijk worden gesteld voor wat er in het land mis gaat. Het is tegenwoordig bon ton om te stellen dat op de zorg voor hulpbehoevende bejaarden wordt gekort om daarmee de opvang van Syrische oorlogsvluchtelingen te betalen.

De kans dat er in dit land meerderheden ontstaan voor een beleid dat het herstel ten goede laat komen aan de hele bevolking in plaats van aan een gedeelte, is dan ook gering. Dat het duurzaam is ook niet. BNR signaleert nu al dat het groeiend optimisme van de consumenten niet tot spectaculair meer aankopen leidt. Geen wonder. Teveel mensen hebben er geen geld voor. En anders houden zij – als ze nog iets over hebben van vroeger – een appeltje voor de dorst achter voor nog kwadere tijden dan ze nu al meemaken

In ieder geval groeien wij toe naar een samenleving met grote maatschappelijke tegenstellingen. Het pad naar grotere gelijkheid in inkomen, dat vanaf de eerste decennia van de twintigste eeuw werd ingeslagen, lijkt definitief verlaten.

CC beeld: Anthony Jauneaud