IFFR succes ondanks idiote kritiek (2)

Vorige week verzette ik mij tegen de voorspelbare kritiek op het Internationaal Film Festival Rotterdam(IFFR) en ik beloofde dat ik als bezoeker zou controleren in hoeverre die kritiek terecht was.

Bij Pathé raakte ik in gesprek met een vrouw die uit Litouwen kwam. Ze zei dat ‘Norteado’ uitverkocht was. Ik overtuigde haar om het toch te gaan proberen en we hadden geluk. Er waren nog twee lege plaatsen. Bovendien hadden we geluk met de film. In ‘Norteado’ probeert een Mexicaanse man naar de USA te vluchten. Mooi menselijk drama. Overtuigend in beeld gebracht. Mieke, mijn vrouw, tipte ‘Alamar’, waarin een kind met zijn vader één wordt met de natuur. Prachtige onderwaterbeelden en ontroerende scenes met een grote witte vogel. Je beseft hoe ver je als urban citizen van de rust,  die de natuur omgeeft, bent afgedwaald. Ik was nieuwsgierig naar de wereld premiere van ‘Win/Win over de wereld van het geld. Ook die film vond ik de moeite waard. Toen ik de zaal uitliep zag ik dat iemand een microfoon neerzette, kennelijk voor een nagesprek. Ik bleef toen even staan en zei in het halfdonker tegen een man naast mij dat ik genoten had. ‘Dank u’, zei hij. Het bleek de maker, Jaap van Heusden, te zijn. De discussie met de zaal was een hoog niveau, omdat van Heusden het publiek dwong om na te denken over de dillemma’s van een regisseur. Hij vertelde boeiend over zijn twijfels en intuïties.

Op een middag was bijna alles wat ik wilde zien uitverkocht. Ik belandde toen in de Kleine Zaal van de Schouwburg waar allemaal Afrikaanse filmpjes werden vertoond. Een oude Senegalees vertelde over de filmcultuur in zijn land. ‘Le Retour d’un avonturier’ ging over een man die na jaren weer zijn geboortedorp bezocht. Voor de bewoners opende hij een koffer die vol cowboy attributen zat. Zo ontspon zich een heuse Western op Senegalese bodem. Een krankzinnig gezicht.

De slotfilm ging over Georgische soldaten die aan het eind van de W.O. II op Texel tegen de Duitsers knokten. Een ode aan dit land van Ineke Smits, die ooit op het film festival een beroemde Georgische filmer leerde kennen waarmee ze ging samenleven. Een van de spelers in de film, Lascha, is een goede vriend van mij. Ik leerde hem via Ineke in Tbilisi kennen en tijdens de opnamen in Nederland hebben we leuke ontmoetingen  in Rotterdam gehad. Het aardige van het IFFR is dus dat je op tal van plekken films kan zien uit allerlei hoeken van de wereld. Tussendoor praat je met liefhebbers over wat je gezien hebt. Je leest over film, je volgt de debatten, bekijkt de VPRO-verslagen op de TV.