Ik ben niet zielig!

Ik kan niet met mensen omgaan. Ik heb een sociaal instabiele persoonlijkheid. Ik denk alleen maar aan mezelf. Ik ben een egoïst zonder inlevingsvermogen. Ik ben een narcistisch mens. Ik ben een verwend nest. Ik ben zielig. Ik ben een einzelgänger. Ik kan niet alleen zijn. En ik ben ongelukkig… Tenminste, dat zegt men. Ik ben namelijk enigst kind.

Enigst kind (is de informelere variant van “enig” kind, en aangezien ik niet zo’n “formeel” type enig kind ben, gebruik ik dus liever “enigst” kind, begrijpt u?) zijn is een levenslang gevecht tegen alle voor- en nadelen die deze taak met zich meebrengt. Ik ben gestigmatiseerd voor het leven. Het is vooral de maatschappij die mij in het “alleen-zijn-hokje” duwt. Als enigst kind word je over één kam geschoren met alle andere enigst kinderen (zo’n 1 miljoen in Nederland!). Daarbij is het menselijk om te generaliseren. Lekker mensen in een hok duwen, daar waar ze thuis horen. In mijn geval dus het hok waar met chocoladeletters boven staat: ENIG(ST) KIND!

Vroegere studies leken er namelijk op te wijzen, dat wie enigst kind was in een gezin, te maken zou krijgen met een moeilijk leven. Zo zouden de enigst kinderen al op de kleuterschool slecht vriendjes maken, gebrekkige sociale vaardigheden ontwikkelen en egoïstischer in het leven staan. 

Maar gelukkig is daar het onderzoek, waarmee is aangetoond dat kinderen zonder broers en zussen, toch nog een relatief normaal leven zouden kunnen leiden. Engelse onderzoekers hebben namelijk 100.000 mensen uit 40.000 verschillende gezinnen onderzocht. Daarbij kwam duidelijk naar voren, dat kinderen zonder broers of zussen tevredener en zelfverzekerder in het leven staan dan kinderen mét minimaal één broer of zus. Verder werd er bij het onderzoek aangetoond dat enigst kinderen gelukkiger zijn, soepel en sociaal in de omgang met leeftijdsgenoten, beter tegen frustraties kunnen en meer doorzettingsvermogen blijken te hebben. Al met al spreekt men zich dus behoorlijk tegen in de desbetreffende onderzoeken.

Nou ben ik een liefhebber van onderzoeken. Zeker wanneer het er eentje is waaraan ik mezelf kan spiegelen. Maar wat mij aan de beschreven onderzoeken stoort, is dat er niet of nauwelijks wordt gekeken naar het welbevinden van het (enigst) kind zélf. Wat is nu de eigen beleving van zo’n onuitstaanbaar, verwend, egocentrisch, narcistisch gekrenkt en zwaar ongelukkig kind? Gedraagt hij/zij zich ook daadwerkelijk zo? Of is het overheersende stigma van het enigst-kind-zijn van doorslaggevend belang voor de onderzoekers en de buitenwereld?

Voor mij, als “expert”, staat in elk geval vast dat verwendheid geen synoniem is voor materiële behoeftebevrediging. Daarnaast ben ik tevreden en gelukkig met mijn verwende leventje. Ik kan inderdaad op een normale manier met mensen omgaan en heb ook een behoorlijke vorm van doorzettingsvermogen ontwikkeld, precies zoals het tweede onderzoek aangeeft. Maar zoals bij alle onderzoeken, gelden de uitkomsten helaas niet voor één individu. Ik zal dus m’n hele leven gebukt gaan onder de vooroordelen die het enigst-kind-zijn met zich meebrengt. Dus duw me nu maar weer snel in dat hok!