Ik had Aboutaleb hoog zitten. Eens lang, lang geleden

Aboutaleb liep voorop toen het hip was om mee te doen met de demonisering van multiculturele Nederlanders. “Rot toch op!” zei hij. Toen minderheden vaak werden weggezet als halve jihadisten schopte de PvdA-politicus met de macht mee naar beneden.

Ook sprak de heer Aboutaleb zijn solidariteit uit tijdens de demonstratie die in teken stond van de aanval op Charlie Hebdo in 2015. Hij liet als burgemeester zien dat je je sentiment mag tonen en steun kunt betuigen voor zaken die er in de samenleving toe doen.

Toch weigerde hij dit tijdens de massale demonstratie tegen systemisch racisme in Nederland en in het teken van Black Lives Matter in Amerika. Een keuze die bijzonder tekenend is en haarfijn toont waarom een verloren generatie ‘linkse’ politici niets, maar dan ook werkelijk helemaal niets hebben klaargespeeld inzake systemisch racisme en de gelijke behandeling van Nederlanders van alle kleuren.

De afwezigheid van Aboutaleb legt een gebrek aan moed als burgervader van een multiculturele stad en als voorbeeldfiguur in een multicultureel land bloot. De semantische woordspelletjes en het regel-fetisjisme door het toe te schrijven aan het feit dat de demonstratie ‘door de gemeente was goedgekeurd’ en hij daarom zijn solidariteit niet kon uitspreken, maken het zelfs een niveautje erger. We mogen ons afvragen waarom. Waarom kiest een multiculturele burgemeester ervoor om niet actief zijn steun te betuigen voor Nederlanders die een gelijkwaardige samenleving wensen?

Mijn persoonlijke vermoeden is dat de heer Aboutaleb last heeft van het opportunistische PvdA’er-syndroom: in een bevoorrechte positie wil hij de meerderheidsgroep niet tegen de haren instrijken. Hij kiest er derhalve voor om een noodkreet voor gelijke behandeling van gekleurde Nederlanders niet te ondersteunen omdat hij wellicht bang is dat hij met zijn etnische achtergrond een gevoel van ‘partijdigheid’ opwekt en dus mensen in zijn politieke kringen tegen zich in het harnas jaagt. Mocht dit zo zijn, dan laat dit indirect zien dat sommige politici de gelijkheid voor etnische minderheden niet als universeel recht zien dat ten alle tijden moet worden verdedigd, maar als kosten-batenanalyse. Een spelletje vóór of tegen.

Ik vraag mij oprecht af of de heer Aboutaleb dit ook zou doen wanneer het een demonstratie voor vrouwen- of homorechten zou betreffen. Heer Aboutaleb, als u dit leest, denkt u over deze vraag na.

Een politicus als Aboutaleb, maar ook het jarenlange met-de-rechtse-wind-meewaaien van zijn partij, tonen een nieuwe generatie Nederlanders dat verandering niet ligt bij de oude, ineffectieve linkse partijen. De etnische homogeniteit binnen de partijtop en gebrek aan diversiteit tonen onderhand aan dat zulke partijen niet voor verandering staan.