Ik krijg buikpijn als ik de rouwadvertenties lees

Dag Arnhem,

Wij beginnen vandaag aan de week richting Pasen, waarin wij doormaken wat de dood betekent voor ons leven. In Arnhem zien wij onze generatie opa’s en oma’s wreed wegvallen; wij willen elkaar omarmen in rouw, maar moeten afstand houden. ‘Idioten’, zo noem ik de asocialen die onze noodregels overtreden en dat met boetes bekopen. Want terwijl wij de lokroep weerstaan van de warme zon op ons gezicht en het frisse windje langs onze benen – alles om niemand ziek te maken – kruipen wat types luidruchtig in een auto bij elkaar en op een motor, scooter of picknickkleedje en helpen dit vreselijke virus een handje.

Lieve mensen, mijn hart krimpt als ik lees hoe Arnhemmers plotseling voor altijd afscheid nemen van elkaar. Ik was op corona-afdelingen, ik zag de verzorgers strijden om vanachter hun beschermende kleding toch als mens voor de patiënt herkenbaar te blijven. Een dochter schreef mij hoe haar vader op dinsdag ziek werd en zij op donderdag haar laatste uurtjes met hem beleefde vanuit ‘zo’n maanpak’

Wat een nachtmerrie. Toen mijn vaders tijd kwam, ben ik subiet uit Phoenix USA teruggevlogen opdat wij elkaar konden vertellen hoeveel wij voor elkaar hebben betekend, waarop wij in vrede elkaar konden loslaten. Veel mensen sterven liefst thuis, huisartsen in Arnhem voeren in deze tijd gesprekken met ouderen in situaties waarin alles nog goed gaat en de geest helder is. Maar ook thuis volgt nu geen troostende begrafenis, de familie gaat in quarantaine. Ik krijg buikpijn als ik de rouwadvertenties lees. Ook wie niet aan corona sterft, wordt eenzaam begraven. ‘Geen bezoek’, zegt de advertentie. En ook: ‘crematie in besloten kring’.

We zien licht aan het einde van de tunnel, zoals na de lijdensweek de opstanding kwam. We bedenken nieuwe methoden van afscheid nemen, in een Brabants dorp reden voor een echtpaar twee rouwfietsen, met wuivende mensen achter de ramen. En mensen herstellen, zij worden overladen met hartverwarmende appjes en kaarten van nabije buren en verre vrienden. Anders dan bij mijn vader vinden moslims nu begraafplaatsen in Nederland, met een plek die dagelijks bereikbaar is. Verder lijkt het erop dat het aantal ziekenhuisopnames aan het zakken is.

Niet dankzij de medicatie – die is er nog niet; wel dankzij de zorg. En niet dankzij de harteloze barbecue-ers, picknickers en motorrijders – die vernachelen het juist; wel dankzij ons, die thuis blijven en afstand houden, met niezen in mouw en snuiten in de papieren zakdoek. We houden vol!

Warme groet,

Ahmed Marcouch