Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Ik las een vrouwenboek en vond het geweldig

  •  
18-06-2015
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
152 keer bekeken
  •  
RTEmagicC_epl.jpg
In onze hoofden heerst een strikte scheiding waar Saoedi-Arabië niet voor onder doet
Ga je Eat, Pray, Love doen, vroegen verschillende mensen toen ik vertelde dat ik op vakantie naar Bali zou gaan. Meestal lachten ze er een beetje cynisch bij, alsof ik ze verteld had dat ik een cursus tantrisch koken wilde volgen. Nee, drink, relax, sleep, riposteerde ik bij de tweede keer.
Ondertussen wist ik natuurlijk helemaal niet waar ze het over hadden. Eat, Pray, Love, was dat niet zoiets als The Secret? Zo klonk het wel. 
Dus zocht ik kort voor vertrek in maart het boek op in de iBook winkel. One Woman’s Search for Everything luidde de ondertitel. Meteen wilde ik het wegklikken. Getver, een vrouwenboek, reageerde ik in een reflex. Maar toen bedacht ik ineens dit: als er had gestaan One Man’s Search for Everything dan had ik het meteen gekocht. Hoezo zou de speurtocht van een vrouw niet interessant zijn? Wat is dat voor idiote opvatting? 
Als man leer je van kinds af aan van andere mannen dat je vrijwel alles waar ‘vrouwen’ voor staat moet mijden. Vrouwenwc’s, vrouwenwinkels, vrouwenauto’s, vrouwenhonden, vrouwendrankjes, vrouwenfilms, vrouwenbladen, vrouwenvoetbal, vrouwencafé’s, om maar wat voorbeelden te noemen. In onze hoofden heerst een strikte scheiding waar Saoedi-Arabië niet voor onder doet.
Ik kocht het boek. Het voelde een beetje als een daad van verzet. Wat kon me gebeuren? Het voordeel van e-readers – ik lees boeken hoofdzakelijk op mn iPhone – is bovendien dat niemand ziet wat je leest. Dus hoefde ik het ook niet in te kaften, zoals ov-reizigers wel doen met boeken waar ze niet mee gezien willen worden.
Ik begon te lezen en bleef lezen. Wat een aanstekelijk verhaal, vlot en slim geschreven, en vooral ook erg grappig. Ik heb niet vaak dat ik hardop moet lachen tijdens het lezen. Hierbij wel. 
Voor wie het helemaal niet kent, de ultrakorte samenvatting: een Amerikaanse journaliste van begin dertig – de schrijfster Elizabeth Gilbert zelf – raakt zoals alle dertigers in een existentiële crisis en besluit een wereldreis te maken. Drie maanden Italië (Eat), drie maanden India (Pray) en tot slot drie maanden Bali (Love). Dat verandert haar hele leven.
Het boek leest als een trein, serveert op toepasselijke wijze een buffet aan smakelijke weetjes en bevat prikkelende inzichten en observaties. Zoals bijvoorbeeld dat Amerikanen niet in staat zijn zich te ontspannen, ze weten gewoon niet hoe ze moeten niksen. Ze zijn verslaafd aan werken en als ze niet werken dan zijn ze druk bezig met zich te amuseren. Het is het land van entertainment en dat is iets heel anders dan ontspanning, dan niks doen. 
Gilbert heeft ook een interessante kijk op de landen die ze bezoekt. Italië is voor een Amerikaan toch anders dan voor een Europeaan. 
Het is ook een fris links boek. Amerikaans links natuurlijk maar wel met de universele linkse kenmerken: de liefde voor vrijheid, de zucht naar ontplooiing van jezelf en alle anderen, de afkeer van onrechtvaardigheid, de interesse in spiritualiteit en verheffing, het eindeloze getob over al die zaken en nog veel meer. Waarom lees ik dat nooit in Nederlandse boeken? Ik zal wel weer de verkeerde lezen.
Overigens moet je het boek niet in Nederlandse vertaling lezen. Die is namelijk afgrijselijk, een haastklus kennelijk om zoveel mogelijk mee te pikken van het succes. Het begint al bij de vertaalde titel. Die luidt Eten, Bidden, Beminnen. Ik geef toe dat het niet makkelijk is het werkwoord love in het Nederlands te vertalen maar wat gek is, is dat de werkwoorden in onbepaalde wijs staan. Ik had de voorkeur gegeven aan Eet, Bid, Bemin.
Het boek is ook verfilmd. Met Julia Roberts. Dat is – net als schrijfster Elizabeth Gilbert – een innemende, grappige vrouw maar toch geen goede keuze. Gilbert beschrijft hoe ze als vrouw van begin dertig worstelt met het bepalen van de rest van haar leven. Roberts is dat stadium overduidelijk al gepasseerd. Ik keek de film op de terugreis in het vliegtuig en heb daar nog steeds spijt van. Zoals een slecht dessert een hele avond kan verpesten. De film verhoudt zich tot het boek als een opgezet beest in het museum tot je favoriete huisdier: het uiterlijk mag dan hetzelfde zijn, de ziel ontbreekt. En een van de zaken die Eat, Pray, Love je leert is de noodzaak van bezieling.
Het boek, met tien miljoen verkochte exemplaren, en de film zijn geloof ik wel verantwoordelijk voor de totale verwoesting van een van de meest idyllische plekken van Bali. Gilbert beschrijft Ubud zo hemels dat hele volksstammen er neerstrijken en de oogstrelende rijstvelden om de stad worden volgeplempt met afzichtelijke villa’s die dienen als tweede of derde huizen van westerlingen. Het is het Torremolinos van de zelfzoekers geworden.
Het is geen wereldliteratuur maar wel een lekker vakantieboek met net genoeg suggesties om dat heerlijke vakantiegevoel te voeden dat je je leven bij thuiskomst drastisch anders gaat aanpakken en licht genoeg om er niet van te gaan somberen.
Het is natuurlijk ook allemaal lekker rooskleurig. Zoals filmrecensent Roger Ebert scherp opmerkte: it mercifully reverses the life chronology of many people, which is Love Pray Eat.
En ja, ik weet dat zo’n beetje alle vrouwen het al gelezen hebben, maar de mannen niet. Die hebben – zoals wel vaker – geen idee wat ze missen.
Deze bijdrage verscheen ook op franciscovanjole.com

Meer over:

opinie, lekker
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.