Ik voel mij Tarzan

Voor dag en dauw belde een goede vriend aan. Hij had een hengel bij zich. Ik monteerde een werpmolen op de mijne en maakte de felgekleurde dobber vast. Het dunne nylon was doorzichtig en onzichtbaar voor de vissen, en eigenlijk ook voor mij.

Ik zei: ‘Zeg, ik heb geen visakte.’

‘Dondert niet’, zei hij. ‘We vangen waarschijnlijk toch niets.’

We togen naar de Oude Maas en wierpen onze hengels uit, telkens weer. Maar al die worpen door de ijle ochtendlucht, het interesseerde de baarzen en snoeken niets. Mijn vriend zei: ‘Ze zitten daar in de diepte; we krijgen ze wel.’

Maar we kregen ze niet. Als ze in de diepte zaten, zaten ze daar nog. De eerste weken aan de oevers van de Oude Maas haalden we bakzeil, en toch had ik ’t niet willen missen. Hengelen voor voedsel werkt louterend. We schenken koffie uit de thermoskan, eten een broodje, en turen over het rimpelende wateroppervlak.

Ik verlangde niet naar een Titaans gevecht met een kolossale vis ter bewijs van mijn mannelijkheid. Wel vond ik het prettig zo nu en dan medewerking te krijgen van een baars die goed past in mijn braadpan. En waarlijk, eergisteren hapte eindelijk een baars. Even later hapte ik hem.

Ja mensen, de tijden van de Egyptische vleespotten zijn voorbij. Dus ik ben gestopt met de kabeljauw en poon van de visboer. Tegenwoordig haal ik mijn vis rechtstreeks uit de rivier.

Ook de slager heb ik vaarwel gezegd. In een naburig park neem ik op goed geluk een sappig haasje te grazen met een uitgespannen net. En wist u hoe kostelijk wilde eend smaakt? Eerst goed uitspoelen hoor, dan marineren in een saus van laurier, gember, chilipepers en rode wijn, vervolgens zachtjes gaar laten sudderen in een pannetje boter. Eerlijker en biologischer kun je het niet krijgen.

Restaurants boycot ik, voortaan bereid ik m’n eigen potje. En het moet gezegd, mijn reeds gewaardeerde kookkunsten zijn thans op een niveau beland die Jamie doen stuiteren van jaloezie.

Crisis is het beste wat de mensheid kon overkomen. Sinds de onheilstijding op m’n deur klopte veranderden m’n grijze haren in ravenzwarte krullen. Ik voel dat ik leef. Ik voel mij Tarzan.

Douchen doe ik niet meer elke dag, hoogstens tweemaal per week. Behalve de milieuvoordelen, ruik ik mezelf weer. Dat is een groot goed: je komt in het reine met jezelf.

Van m’n Nissan kan ik weliswaar nog geen afstand doen; wel ben ik overgestapt op dikke, rustieke kaarsen. In de slaapkamer gloort een Jemenitische olielamp. Nooit eerder wasemde m’n huis zoveel warmte en spiritualiteit uit.

Zelfs boodschappen zijn een mystiek avontuur geworden. Met enige durf en creativiteit zul je ontdekken dat Jumbo zich uitstekend leent voor proletarisch winkelen – zonder de wet te overtreden. Hoe precies, kan ik u niet verklappen, want Jumbo leest mee.

Het dure fitness-abonnement heb ik opgezegd en cultuur staak ik ook.

Waar ik dan m’n ontspanning vandaan haal? Gewoon op straat. Gratis knokken met hangjongeren. Niets heilzamer dan met de blote knoesten erop losbeuken. In Peru hebben ze dit al eeuwen ontdekt: ‘Takanakuy’, ofwel: als het bloed kookt. Door de kracht van de klappen die je elkaar toebrengt los je je zorgen en spanningen op. Goedkoop, lekker, en ‘het voelt als speed man’, zeggen de van blowtjes suf geworden hangjongeren.

Terwijl de Nederlander het hoofd grijpt en God smeekt om de crisis te stoppen, smeek ik Hem de recessie te laten voortwoekeren. In elk geval tot 21 december, dan vergaan we toch. Heerlijk, zo’n tsunami over Zwijndrecht.

Dit artikel verscheen eerder op NieuwWij.nl