Ik zag een roodborstje op mijn kerstboom

Qader Shafiq hoopt op stilte en herstel na een jaar wat weer eens niet zijn jaar geweest is

Op een onstuimige dag zat ik voor het raam op mijn leven te reflecteren, blind voor het hier en nu. Ik kwam tot de ontdekking dat als er een “vier” in het jaar zit, het mijn jaar niet is.

In 1974, toen wij in een Noord-Afghaanse stad woonden, werd ik als kind gepest. Dit omdat we thuis een andere taal spraken, mijn moeder geen sluier droeg en ze les gaf op de basisschool waar ik in de eerste klas zat.

In 1984 werd ik als puber flink geslagen omdat ik het bestaan van een God die geweld en onderdrukking toestaat, in twijfel trok.

In 1994 zwierf ik in Nederland als een vermoeide asielzoeker.

In 2004 kwamen de boze politici tussen mij en mijn nieuwe land waarvan ik inmiddels hield. De toon van het integratiedebat wilde mij weg hebben. Maar ik kon nergens naar toe…

Tenslotte was er de confrontatie met een geradicaliseerde ziel in 2014. Op een najaarsdag zag ik, alweer, hoe argeloze menselijke ogen, beïnvloedt door het kwaad, in satanische blikken veranderen.

Als je niet weet waar je vandaan komt, als je altijd naar de halve verhalen van slechte vertellers hebt geluisterd en continu bent verleid door de belofte van een snelle weg naar een beter leven, een schijnweg die je niet kon afleggen…

Dan kom je in een labyrint van taboes en ongemakkelijke keuzes terecht. Je draait door tot de volledige duizeligheid. Dan komen de vertellers van verzonnen verhalen weer op je af. Gekleed als redders en verlossers , nemen ze je mee om hun weg af te leggen. Je bent daar welkom. Je wordt daar op handen gedragen en ze geven je het gevoel op de ware weg te zijn…

De weg van haat en nijd die met dreigementen, bomgordels en onthoofdingen verdedigd moet worden.

Het kind van een beschaafde samenleving wordt een kadet van het duistere leger die het licht wil bestrijden. Omdat de wereld waar hij werkelijk toe behoort, hem niet accepteert.

Toen een roodborstje op de kerstboom in mijn voortuin kwam zitten, klapte ik het zwarte boek dicht. Want het vogeltje zat op de boom die een aantal jaren geleden door uitgefeeste mensen weggegooid was. Als een bewijs van het goede in mij, groeit de hij nu in onze tuin op.

In de woorden van filosoof Deng Ming-Dao zocht ik hoop voor 2015: “Een woelige zee wordt eens kalm. Een bosbrand  is eens uitgewoed. Op elke ramp volgt stilte en herstel.”