In antwoord op Harrie Verbon

De eerste switch maakte hij omdat de discussie op een bijeenkomst van nieuw links hem boven de pet ging en de tweede omdat hij kinderen moest opvoeden en het CDA hem daarbij het meest financieel ondersteunde. Het zijn beide ideosyncratische (eigenaardige, persoonsgebonden) motieven.

Als Harrie Verbon ook  mijn boek “Het Lange Afscheid” had gelezen met een bundeling van mijn columns in de Volkskrant, zou hij al veel eerder ontdekt hebben dat zijn kennelijk afkeer van de paarse politiek door mij werd gedeeld. Vooral vanwege het  neoliberaal karakter van die politiek en de afbraak van de verzorgingsstaat ten koste van de zwakkeren in de samenleving,  ten faveure van mensen met een inkomen zoals ik. Het toptarief in de inkomstenbelasting ging van 72 via 62 naar 52%. Die politiek is altijd door mij bestreden, hoewel ik er zelf beter van werd. Het is dan ook een beetje kinderachtig mijn verzet tegen de fiscalisering van de AOW  toe te schrijven aan mijn eigenbelang. Nog steeds ben ik vóór een zodanige verhoging van het toptarief van de inkomstenbelasting, dat die mij veel meer zou kosten dan de fiscalisering van de AOW. Ik ben tegen fiscalisering van de AOW omdat het mensen die hun leven lang gespaard hebben voor hun pensioen van een deel van die besparingen wil beroven, omdat zij het volgens politici eigenlijk te goed hebben. Maar ik vind niet dat iemand met een aanvullende pensioen van 1500 of 2000 euro per maand het te goed heeft, zeker niet als hij daar zelf voor heeft gespaard.

Ook de kritische kanttekeningen van  Verbon over mijn opmerkingen in mijn boek “Niemands land” over de bescherming van kinderen begrijp ik niet goed. Als hij gelijk zou hebben, quod non, en ik 15 jaar te laat de politiek waarmee moeders van jonge kinderen de arbeidsmarkt worden opgejaagd aan de kaak stel, dan zou er bij hem toch meer vreugde moeten zijn over een zondaar die zich bekeert dan over 999 rechtvaardigen die geen bekering nodig hebben? Of had hij liever gezien dat ik zijn standpunt over dit onderwerp niet deel?

Lees op Joop ook Harrie Verbon: Kinderen in Niemandsland