In de kladderadatsja

Ja, zeg, verdomme, ik weet het ook wel. Dat had ik helemaal niet moeten doen natuurlijk, ik weet het, zeg ik toch. Ik weet het! Maar god, wat had ik dan moeten doen? Ik vertel ditzelfde verhaal al een dikke tien jaar op feestjes. Of nou ja, de borrels van de zaak. Kom, je weet hoe dat gaat. Sta je daar, biertje in de ene hand, in je andere hand jongleer je wat met zo’n nog net te hete bitterbal en dan hoor je de verhalen van de jongens, hè. Over hoe die ene net met z’n eigenste twee handen een complete sauna in de achtertuin heeft gebouwd. Helemaal zelf, van het houtwerk tot de leidingen. Of over hoe die ander tijdens zijn laatste sabbatical de Kilimon Klimiman Kikimo.. nou ja die berg dus heeft beklommen. Rugzakkie om en gaan. Hatsa. En dan wipt er opeens iemand z’n telefoon uit z’n zak en tovert een foto tevoorschijn van hem en Regilio Tuur. Machtig mooi natuurlijk. Was-ie zomaar tegengekomen.

En nou ja, dan kijken ze opeens allemaal naar jou zo van, heb jij nog wat. Sta je daar met je inmiddels lauwe bitterbal in een bek vol tanden. Poetin, zei ik toen. Heb ik ontmoet. Dus ik die bitterbal wegkauwen, teug pils erachteraan, rondkijken waar de schaal met vlammetjes is, voel je toch nog steeds al die ogen op je gericht, hè. Ja, stom natuurlijk, maar wat moet je dan. Dus ik verder vertellen van, nou ja, in de datsja. Mooi woord is dat eigenlijk, datsja. Maar goed daarin dus. Ik driftig knikken. Teug pils, geen vlammetjes, en dan hoor je ze zeggen: gelul. Nou dodelijk natuurlijk. Dus ik verder, zo van, nee echt, stond-ie dan, die Rus. En je weet hoe dat dan gaat, hè. Voor je het weet heb je zo een heel verhaal staan ophangen. Jongens onder de indruk natuurlijk, doe je het toch voor.

Maar ja, dat gaat dan zo’n beetje een eigen leven leiden, hè. Elke keer weer, willen ze het horen. En het was ook wel leuk hoor, hangen ze allemaal aan je lippen. Kom dan nog maar eens met iets als duivenmelken aankakken, nee, dat blieft niemand nog. En nou ja, dat groeit dan zo en dan sta je opeens op een podium datzelfde verhaal te oreren en in je hoofd gaat dan wel dat stemmetje van, joh, zou je dit nou wel doen, maar dat is dan rijkelijk laat en dus hoop je er maar het beste van. Maar goed, opeens zijn het dan niet meer gewoon je maten van op de zaak en dan gaan er mensen toch vragen stellen hè, dus ja, daar was ik toch ook niet helemaal op voorbereid. En ja, ik wist het dus allemaal wel, ik wist het! Maar hoe krijg ik dit nu nou toch nog allemaal rechtgeluld?