In de slaapkamer van Trump

Als ik theatermaker was zou ik een eenakter schrijven over Trump na de overwinning van Biden. De machtigste man op aarde, alleen in z’n slaapkamer met als enig gezelschap een tv en z’n smartphone, apparaten die onvermoeibaar voorzien in z’n niet aflatende zucht naar aandacht. Woedend, huilend, schreeuwend naar de wereld over het onrecht dat hem wordt aangedaan. Onbegrepen en zelf niet in staat te begrijpen.

Totaal vereenzaamd in het Witte Huis dat van republikeins paleis de laatste vier jaar steeds meer is veranderd in een psychiatrische inrichting. Het hek dat er omheen staat lijkt inmiddels meer bedoeld om de maatschappij te beschermen tegen de bewoner, in plaats van andersom.

Dit weekend werd een fragment opgegraven van een debat met Hillary Clinton uit 2016. Ze analyseert daarin het karakter van Trump. Altijd als Trump verliest, klaagt hij dat er sprake is van een doorgestoken kaart. Nooit is hij in staat een nederlaag te accepteren. “Dat is zijn mentaliteit,” legt ze uit. “En het mag grappig zijn maar het is ook verontrustend want dat is niet hoe democratie werkt. We accepteren de uitslag, ook als we er niet gelukkig mee zijn. Dat is wat we moeten verwachten van iedereen die aan de strijd deelneemt.” Dat was een treffende analyse: Trump is ongeschikt voor de democratie.

In de fantasiewereld waar Trump in leeft, bestaat de nederlaag niet. Zoals er ook geen virus bestaat als hij niet wil dat het er is. Of geen Noord-Koreaans kernwapenprogramma. Of geen klimaatverandering.

Daar ligt hij dan, in zijn kamerjas , op bed in zijn slaapkamer. We weten uit eerdere verhalen dat het zijn favoriete verblijf is. Zijn tweets hebben onbedoeld zijn obsessieve kijkgedrag blootgelegd. Met de afstandbediening als een soort laserwapen van zijn al even imaginaire Space Force tracht hij het wereldbeeld onder controle te krijgen. Hij zapt zich een ongeluk op zoek naar oneliners die de pijn verzachten. Zelfs Russia Today brengt geen verlichting.

Hij belt. Niemand neemt meer op. Hij scheldt voicemails vol met dreigende taal. Een heerser die ten onder gaat, die niet in staat is te handelen. Nero, Christiaan VII, Ludwig II, Ivan IV, Charles VI, Ibrahim I. Trump past in een lange traditie. De gekken hebben in de geschiedenis vaker de macht dan je zou wensen. Democratie is een middel om ons daartegen te beschermen, dat wordt nogal eens vergeten.

Een kenmerk van Trump is zijn voorspelbare onvoorspelbaarheid. Vrijwel niets van wat je van hem verwacht komt uiteindelijk uit. In de aanloop naar de verkiezingen groeide de vrees dat de voor Trump negatieve uitslag gepaard zou gaan met geweld, in werkelijkheid stonden de straten vol met dansende menigtes. Niet omdat Trump een vredelievend persoon is maar omdat hij niets kan. Behalve dan afbreken, dat is vaker een specialiteit van de talentlozen met veel ambitie. Ook van zijn beloftes kwam niets terecht want dat kennis macht is, geldt ook andersom. Trump is niet in staat kennis op te nemen en dus ook niet in staat iets tot stand te brengen.

In zijn slaapkamer worstelt hij met de spellingscontrole van z’n smartphone. Zelfs wat hem moet helpen, werkt hem tegen. Een spiegel sneuvelt als hij het apparaat van zich afsmijt. Zonder media is Trump niet meer in staat zichzelf te zien.

Er wordt gespeculeerd dat Trump niet vrijwillig het Witte Huis zal verlaten. Het lijkt me sterk. Dat zou een daadkracht vereisen die hij ten enen male ontbeert. Hij is een rijkeluiszoontje dat gewend is zijn zin te krijgen dan wel te kopen. Die optie is er nu niet. De rechtszaken waar hij mee dreigt zijn kansloos. Alleen in zijn fantasie stellen ze wat voor.

Trump is het prototype van de reality-tv ster, de influencer die leeft in een maakbare wereld die alleen op het scherm bestaat. De waarheid zegt hem niets. De werkelijkheid evenmin. Hij is Truman uit de gelijknamige film, een naam die maar een klein beetje verschilt van de zijne. De president van het theater.

Trump zou gespeeld kunnen worden Sanne Wallis de Vries, die al eerder zo overtuigend de rol van Baudet vervulde. Zet de voorstelling op video en laat het theaterpubliek er in coronaveilige een- of tweepersoonshokjes naar kijken. Alsof ze in de kledingkast van Trumps slaapkamer door het sleutelgat gluren. Want wees eerlijk, we kunnen geen genoeg krijgen van deze man. Dat is de zwakte van zowel zijn voor- als tegenstanders. Voor Trump is die aandacht als zuurstof. Haal die weg en hij stikt. Het stuk kan dat de kijker stevig onder de neus wrijven want theaterbezoekers krijgen nu eenmaal graag op hun sodemieter.  

Het begint te sneeuwen. Eerst zoals in een sneeuwschudbol maar dan steeds harder en harder, aangejaagd door de klimaatverandering die hij niet wil erkennen. De vlokken, het lijken wel stembiljetten, vallen net zo lang tot het hele Witte Huis onder een laag verdwijnt, een tsunami die hij niet zag aankomen. Dan is het wachten op de dooi die pas op 20 januari intreedt. Een beetje zoals het einde van The Shining.

Kortom, een fijne Kerstvoorstelling, met voor de wereld een happy end. De laatste verrassing die het bizarre jaar 2020 voor ons in petto heeft.