Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Intolerantie in de geestelijke gezondheidszorg

  •  
29-03-2012
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
52 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Flabbergasted was ik, toen ik in een zorginstelling te horen kreeg dat mijn homoseksualiteit een keuze was
Een gewoon gesprek op een gewone dag. Ik zat op het kantoor van een zorginstelling voor psychische gezondheid in Brabant. Daar woon ik namelijk sinds ik 2,5 jaar geleden werd overmeesterd door een niet tanende depressie. Het ging per toeval over religie. Over dat het me zo interesseert. Dat ik het zo mooi vind. Religie, met al haar rites en mystieken daaromheen. De Marokkaanse stagiaire F vertelt over troost die ze uit de Koran kan putten, liefde die ze ontvangt.
Ik vertel haar niet dat ik, mede door mijn werk als ‘activist’ in de homo-media, meerdere malen met de dood bedreigd ben door mensen die fanatiek in een god geloven. Haar verhaal inspireert me. De mooie kanten van een geloofsbelijdenis; prachtig. Ze glundert als ze over haar ervaringen met Allah praat. Dat het een belangrijk deel van haar ‘zijn’ is.
Eigen keuze Toen sloeg het gesprek als donderslag bij heldere hemel om. F staarde me aan, met glazige blik, en zei ineens; “Maar homoseksualiteit is een keuze.” De grond verdween onder m’n voeten, m’n maag draaide zich om en een gevoel van walging vloeide door mijn lichaam. “Wat zeg je? Een keuze?” Ik probeer het objectief te houden. Raakvlakken te ontdekken. Lichtpuntjes te zien. Maar ik zie enkel een gifgroene ster, naar zwavel riekend Kwaad dat veertig centimeter voor me zit. “Ja, maar dat is ook aangetoond.” Ze meent het echt. Serieus! “Dus jij denkt dat ik op mijn veertiende gekozen heb voor het Songfestival, Shirley Bassey en piemels omdat ik daar zin in had? Dat ik me heb aangemeld bij het COC en de regenboogvlag heb uitgehangen?” “Toch vind ik dat iedereen er zelf voor kiest”, zegt ze met klem. “En dat mag hoor! Iedereen mag er voor kiezen om homoseksueel te zijn, als ze er mij maar niet mee lastigvallen.” Ik ben ontsteld. Onthutst. Flabbergasted. Dat iemand die gelooft (of niet, mag ook voor mijn part) tegen mij zegt dat mijn seksuele geaardheid een vrijwillige keuze is, een abonnement voor het leven, dat mag. Eerst nog m’n vriendin bevredigen, daarna naar het Vondelpark om me af te laten trekken door een kerel.
Dat eenieder een religieuze opvatting heeft, tot daar aan toe. Dat iemand ‘praktiserend geloofsbelijder’ is, ook prima. Moet diegene vooral helemaal zelf weten. Wat mij tegen de borst stuit is dat ik, als zorgontvanger, beschimpt word in mijn eigen huis. Dat ik mijn veilige haven niet kan betreden en gewoon ongenuanceerd mag zijn. Een baaldag zonder opsmuk mag spuien totdat ik wedergekeerd ben in rustiger vaarwater. Maar niet dat mijn homoseksualiteit reden is tot een brabbelend verhaal met lispelingen, waaruit ik kan concluderen dat ikzelf een prima pik ben, totdat mijn roze kant de hoek om komt kijken. Dan is het aan haar lijf geen polonaise.
Ik word geacht mij aan de spelregels van de geestelijke gezondheidszorg te houden. De fatsoensregels te hanteren, mensen in hun waarde te laten, begeleiding niet lastig te vallen of te kwetsen. Maar de cursus zelfreflectie is bij F niet binnengedrongen. Die laat zich verblinden door eigen opvattingen en dat ongezouten opdient. Een misselijkmakend relaas over ‘haar’ visie, die ze mag hebben, maar op de werkvloer ongepast is. Als je met mensen werkt, hoor je je dienstbaar op te stellen. Ik laat me van mijn kwetsbare kant zien en ga daar dan niet met een hamer overheen.
Visie zorginstellingen Vier jaar werk ik in de homo-media. Talloze malen heb ik als buitenstaander vergelijkbare situaties meegemaakt. En nu speelt het recht voor m’n neus af en weet ik geen boe of bah te zeggen. Zit ik vastgenageld aan mijn stoel, mijn waardigheid tot bloedens toe in elkaar getimmerd. Weerloos laat ik me onderdompelen in de essentie waar het om draait; onbegrip en onwetendheid. Er viel niets tegenin te brengen. Toen F eenmaal bij zinnen was, ze was namelijk enorm geschrokken van mijn woedende reactie, bleek dat ze zich verontschuldigde. Dat ze wil leren. En dat is goed. Maar dan rijst meteen de vraag; hoe zit het in andere zorginstellingen voor weerloze jongeren? Hoe wordt er daar met homoseksualiteit omgegaan? Niet mals, als je de verhalen mag geloven.
Roze klimaat Voorlichting moet geboden worden. Alleen dan kunnen mensen tot inkeer worden gebracht. Ideologie of niet, homoseksualiteit is nu eenmaal geen keuze. Ik kan me ook met alle wil en begrip van de wereld niet voorstellen dat iemand zo denkt. Dat een jonge homoseksueel naar z’n ouders toegaat en zegt; ‘Waar ik nóu toch aan zat te denken…’ Want áls het een keuze was, hadden veel homoseksuele mannen en vrouwen zich wel drie keer achter de oren gekrabd. Want het roze klimaat in de wereld is er nu niet een om over naar huis te schrijven. Nog steeds worden miljoenen homo’s de kast in geduwd, bespot of vermoord omdat men denkt dat het een aandoening betreft. Dat is barbaars. En in Nederland hoort zulks helemaal niet. Daar moeten we nu maar eens iets aan doen.
Of het nu in islamitische, Nederlands hervormde of katholieke kringen is, tolerantie begint alleen met acceptatie. Een open geest, een verhitte discussie. Want alleen zo worden problemen weerlegd; door met elkaar het gesprek aan te gaan.
Volg Mark Wagemakers ook op Twitter , Facebook en zijn website: www.markwagemakers.nl

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.