Is Thierry Baudet de tweede Machiavelli?

Op een dag in 1964 riep de Amerikaanse admiraal Horacio Rivero: “Ik wil dat eiland!” Dát eiland heette Diego Garcia en het lag in het midden van de Indische Oceaan, zeer geschikt om snel Afrika, China, India, Rusland en het Midden-Oosten aan te vallen. Maar Rivero had twee problemen. Ten eerste was het eiland onderdeel van Mauritius, toen een Britse kolonie. Ten tweede was het bevolkt en Rivero kon niet vertrouwen dat negers Amerikaanse tanks voor lang zullen slikken.

De Britten waren verrukt om samen een militaire kamp te bouwen. Zij wilden hun geweer naar belangrijke handelsroutes richten, maar ze hadden geen geld, dus ze konden de Amerikanen goed gebruiken. Ook de Britten hadden twee problemen: volkenrecht verbood het afbreken van koloniën tijdens onafhankelijkheid; en het verdrijven van mensen.

Een jaar later mocht de Mauritiaanse leider Seewoosagur Ramgoolam naar Londen komen om een mogelijke onafhankelijkheid te bespreken. Hij was oud en gretig. Hij fantaseerde om in de schoolboeken als bevrijder van zijn volk en eerste premier van onafhankelijke Mauritius te staan. Nu was het zijn laatste kans en de Britten wisten het. Ze chanteerden hem: je kan nu als premier van onafhankelijk Mauritius naar huis gaan, zeiden de Britten, met ontwikkelingshulp. Maar dan moet je de Chagosarchipel – dus ook Diego Garcia – in Britse handen laten, voor onbepaalde tijd. Of je gaat naar huis met lege handen: Mauritius blijft een kolonie en we rukken de Chagos alsnog weg. Ramgoolam bezweek.

Nu nog de Chagossianen wegpesten Als Chagossiaan was je vogelvrij. Als je naar Mauritius ging, 2000 kilometer verderop, op vakantie of naar het ziekenhuis en je wilde terug, kreeg je in de haven te horen: “Jouw eiland is verkocht, dus je mag niet naar huis.” En je kon je familie op Chagos niks vertellen.

Op Diego Garcia ging het leven achteruit. De Britten sloopten de school en de infirmerie. Ze hielden schepen tegen met eten en andere goederen. Dus je had twee opties: op Chagos sterven of gratis op transport naar Mauritius gaan. Op het schip mocht je één koffer meenemen en geen dieren. Nog voor vertrek, schoot een Britse soldaat je hond dood. Je werd gedumpt in het getto op Mauritius – zonder geld, zonder onderdak en soms analfabeet.

Vorige maand, na hun veertigjarige ballingschap, weigerde het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) om de Chagossianen te horen. Want na jaren in het getto hadden ze toch een lullige schadevergoeding van de Britten geslikt.

Baudet’s wereld Dit is Thierry Baudet’s model van volkenrecht in zijn boek ‘De aanval op de natiestaat’: diegene met de grootste tanks mag zijn wil aan anderen opleggen. Als het aan Baudet lag, zou EHRM Chagossianen nooit mogen horen, want hij vond het ook raar dat Irakezen Groot-Brittannië mochten aanklagen, voor mensenrechtenschendingen in Irak.

Dit in de naam van vrijheid, aldus Baudet. Want, zo’n hof beperkt een staat in zijn soevereiniteit. En wie zijn die buitenlandse rechters om ons te vertellen wat we in ons landje moeten doen? Sterker nog, die rechters komen uit vreemde culturen, zoals Turkse, Poolse, Bulgaarse, Litouwse, Russische en Roemeense. Die hebben een ander concept van mensenrechten en dat moeten we hier niet hebben.

In Baudet’s model moeten staten totale vrijheid hebben, zoals in het NAVO-verdrag staat. Als een ander NAVO-land wordt aangevallen, mogen NAVO-landen zelf beslissen of ze te hulp schieten en hoeveel kogels ze geven. Van Baudet mogen internationale hoven verdragen niet interpreteren, want dat is tegen staatsbelangen en het beperkt de soevereiniteit; dus staten interpreteren en beslissen zelf of ze aan hun eigen contracten gebonden zijn. Een raar model, want weinig verdragen zouden zo kunnen bestaan.

Stel je voor dat we de Belgen beloven dat we de grens met één meter in hun voordeel verplaatsen, na één jaar, als ze ons één ton bonbons per persoon geven. Na een jaar zeggen we tegen de Belgen: “Vette pech voor jullie maar onze nationale belangen beletten ons om de grens te verleggen. En volgens onze interpretatie van het verdrag hebben we niks over grenzen beloofd. Maar de bonbons waren wel lekker. Merci.” Zoiets kan slechts Rusland met Georgië flikken, maar niet andersom. Dus Baudet’s volkenrecht is het recht van de sterkste.

Baudet ziet ook in het Internationaal Gerechtshof (ICJ) een gevaar. Op dit moment beslechten staten hun conflicten daar vrijwillig. Maar de staten kunnen een verklaring (‘compromissoire clausule’) tekenen dat ze automatisch door andere staten aangeklaagd kunnen worden, en dit is voor Baudet een stap te ver. Hij vindt het goed dat de VS hun verklaring terug trokken, toen ze schadevergoeding moesten betalen voor gelegde mijnen in Nicaraguaanse havens en militaire steun aan de opstandelingen.

Groot-Brittannië heeft een dergelijke verklaring nog – als enige veto-macht. Mauritius wilde ICJ vragen wie het recht op Chagos heeft, maar kreeg een lesje in Baudetiaans volkenrecht. De Britten pasten hun verklaring snel aan en eisten dat ze niet door andere gemenebest-staten aangeklaagd kunnen worden. En toen Mauritius het gemenebest wilde verlaten, pasten de Britten de verklaring alweer aan, om ook ex-gemenebest-staten buiten het bootje te houden. En voor de zekerheid, verklaarden de Britten dat ze slechts voor conflicten ontstaan na 1974 aangeklaagd konden worden. Viva het Baudetiaanse recht van de sterkste.

Dit is het Baudetiaanse volkenrecht. In zijn boek beschouwt hij de soevereiniteit als ultieme waarde, want we moeten vrij zijn. Maar hij gunt deze vrijheid slechts aan machtige westerse landen. Wij moeten vrij zijn om andere landen aan te vallen, zoals de inval in Irak, maar noch de aangevallen landen, noch onze slachtoffers mogen ons voor de rechter slepen. Want zij zijn soeverein en wij zijn dé soeverein.