Isolationisme in opkomst

In het debat van vorige week maandag sloegen de Republikeinen een verrassend isolationistische toon aan. Dat wil zeggen, ze keerden zich allemaal tegen de drie oorlogen waarin Amerika verwikkeld is. Maar meer dan dat, ze verklaarden om het hardst dat het niet nodig is voor Amerika om landen te helpen hun onafhankelijkheid te verwerven. Degene die dit zei, Mitt Romney, haastte zich om er bij te zeggen dat hij natuurlijk eerst de militairen en zijn adviseurs zou raadplegen.

Zo krijgt de Amerikaanse buitenlandse politiek na acht jaar neoconservatief activisme en nu twee jaar Democratisch modderen met de resultaten daarvan, toch nog een isolationistische ondertoon. Dat is voor Republikeinen geen onbekend geluid. In de jaren veertig en vijftig waren zij het die zich tegen interventionisme keerden, toen vooral gericht tegen president Truman. Die geluiden zijn nooit echt verstomd, maar het geluid van de traditionele internationaal georienteerde vleugel was gewoon sterker. Richard Nixon, Ronald Reagan, George H.W. Bush: ze waren traditioneel in hun buitenlands beleid.

Niet traditioneel en on-Republikeins was George W. Bush. Voortgeduwd door Dick Cheney werden de Republikeinen juist interventionistisch, met het oogmerk de wereld een betere plaats te maken. Enfin, nu Iran nog doordruppelt en Afghanistan een ramp wordt, is dat enthousiasme bekoeld. De geluiden van de Republikeinse kandidaten passen bij wat het brede kiezerspubliek denkt.

Hoe serieus dit wordt genomen blijkt uit de reactie van establishment Republikeinen. Senatoren John McCain en Graham Lindsay lieten deze week weten dat ze het een bedenkelijke trend vinden. Ze willen hun eigen partij op dit terrein afremmen. Of ze daar ver mee komen, is de vraag. McCain ziet al gauw Amerikaanse belangen waar hij militairen heen wil sturen en als het aan hem had gelegen, zat Amerika ook in Georgië. Maar het is wel relevant dat het deze senatoren zijn die het beleid van Obama in Libië moeten ondersteunen, terwijl de brede steun in het Congres minimaal is – en er pogingen worden ondernomen om de War Powers Act in het geweer te brengen. Dat was, herinnert u zich misschien, een wet die Democraten door het Congres jasten om de regering Nixon wat meer te laten luisteren naar het Congres voordat een nieuwe oorlog werd begonnen.

Het kan verkeren in Washington. De Democraten moeten nu verdedigen wat ze eerst aanvielen. En de traditionele Republikeinen – dat zijn er niet veel meer – moeten een Democratische president helpen zijn karretje op de weg te houden. McCain en Lindsay zijn terecht bezorgd. Isolationisme is aan het groeien, net als de afkeer van die slappe Europeanen, verwoord door minister Gates.

Dit stuk staat ook op Amerika.nl