Israël 64 jaar

Bent u blij met de oprichting van de staat Israël, was de vraag van Premtime op radio 1 bij de 64ste verjaardag (14 mei 1948) van Israël deze week. De gasten Uri Coronel en Frits Barend beantwoordden deze vraag met een volmondig ja. Coronel kwam zelfs uit de kast als zionist. (Of is de voormalige Ajax-voorzitter verstrikt geraakt in de velerlei betekenissen die de term zionisme in de loop der tijd heeft gekregen en bedoelt hij slechts te zeggen pro-Israel te zijn?)

Een zionist ziet Israël puur als een joodse staat dat op historische en religieuze bronnen  aanspraak maakt op onder meer Jeruzalem als ongedeelde hoofdstad van Israël en op delen van wat nu Palestijns gebied is zoals de stad Hebron en de Gazastrook. Een Palestijnse staat zoals nu internationaal voor ogen wordt hiermee een utopie. Toch zegt Coronel dat hij voor een Palestijnse staat is en legt hij en passant de schuld van de stilstand in het vredesproces bij de Palestijnen. Zolang Hamas het bestaansrecht van Israël immers niet erkent etc. etc.. Een logische voorwaarde lijkt het, maar het is niet voor niets dat de vredesbesprekingen tot stilstand zijn gekomen onder Netanyahu. Het Likud van Netanyahu erkent immers zelf niet het bestaansrecht van de Palestijnse staat zoals overeengekomen in onder meer de Oslo- akkoorden: ‘The Palestinians can run their lives freely in the framework of self-rule, but not as an independent and sovereign state’ valt in hun programma te lezen. Likud keurt zelfs de illegale nederzettingen goed. ‘The Jewish communities in Judea, Samaria and Gaza are the realization of Zionist values. Settlement of the land is a clear expression of the unassailable right of the Jewish people to the Land of Israel and constitutes an important asset in the defense of the vital interests of the State of Israel. The Likud will continue to strengthen and develop these communities..’

Een joodse staat degradeert verder Arabieren c.q. Palestijnen in Israël officieel tot tweederangsburgers, zo ver ze dat al niet zijn omdat niet-joden niet de ‘joodse (!) nationaliteit’ krijgen, waardoor ze buiten allerlei regelingen vallen zoals het recht om grond te kopen terwijl ze ondertussen wel hun huis kunnen worden uitgezet, maar een bouwvergunning krijgen ze evenmin. Het gaat om discriminatie op afkomst en religie. Wat overigens door een rechter van het hoogste Israëlische gerechtshof bij een andere kwestie, de bekering van een jood tot een ander geloof, aldus (in 1989) werd geëxpliciteerd in de Haaretz: ‘Iemand die, in naam van de democratie, om gelijkheid verzoekt tussen alle burgers – Joden en Arabieren – moet afgewezen worden als iemand die het bestaan van de Israëlische staat als de staat voor alle Joodse mensen ontkent’ (bron: Roel Schrijvers jurist in internationaal recht in NRC Handelsblad). Vijf jaar geleden in een kwestie over extra gelden voor het onderwijs in Israël, hield het Israëlische Opperste Gerechtshof bij monde van Aharon Barak wel zijn rug recht: ‘Dit beleid resulteert in onaanvaardbare discriminatie tegen bewoners van de Arabische gebieden bij het uitoefenen van hun recht op onderwijs…’ Maar dezelfde Barak was ook voorstander van martelen volgens richtlijnen. Bovendien blijkt de staat Israël zich regelmatig weinig van rechterlijke uitspraken aan te trekken.

Dit brengt mij op het punt dat ik wil maken. Vaak worden immers de wandaden van Israël, zie bijvoorbeeld het VN-rapport over de disproportionele afstraffing van Gaza in 2009, met de mantel der liefde bedekt want het is het enige democratische (en ‘bedreigde’) land in het Midden-Oosten. Maar wordt het democratische gehalte van een land niet afgemeten aan de wijze waarop het met zijn minderheden omgaat? Voor niet-joodse minderheden, de Arabieren, is het leven moeilijk in Israël, zoals hierboven aangegeven. De Arabische mensenrechtenorganisatie Adalah telde in haar VN-rapportage circa 40 wetten die in wezen of in praktijk discriminatoir werken voor Arabieren in Israël zoals de Nakba-wet. Want terwijl Israëli’s de verjaardag van Israël vieren, herinneren Palestijnen deze week de catastrofe (Nakba); de dag waarop Palestijnen van hun land beroofd werden en vluchtelingen werden. Maar zelfs gedenken is de Palestijnen verboden. Volgens de ‘Nakba-wet’ van vorig jaar is refereren aan de Nakba in Israël nu strafbaar. Een andere wet waaruit impliciete discriminatie spreekt bepaalt dat Israëli’s die hun militaire dienst in illegale nederzettingen op de Westelijke Joordaanoever vervullen, beloond worden met bijzondere privileges op onderwijs- en huisvestingsgebied. Weer een andere wet maakt familiehereniging onmogelijk voor burgers die in gebieden woonden die als vijandig  worden gezien (Iran, Irak, Syrië, Libanon, Gazastrook) enz. enz.

Zelfs in de cel maakt Israël onderscheid. Palestijnen zijn rechteloos. Deze week wisten 2000 Palestijnen die al ruim twee maanden in de gevangenis in hongerstaking zijn, een aantal rechten af te dwingen. Palestijnen uit Gaza mogen nu eindelijk, onder voorwaarden, familiebezoek ontvangen, ze mogen verder niet meer zonder enige reden jaren in een isolatiecel opgesloten worden en het belangrijkste ‘de administratieve hechtenis’ – het Guantanamo Bay van Israël – waardoor vele Palestijnen al jaren zonder aanklacht in de cel zitten, mag niet meer tot in de lengte van dagen met zes maanden verlengd worden.

Niet alleen in de eigen staat sjachert Israël met de rechten van minderheden, de economische en culture afknijping van de bezette Palestijnse gebieden is eveneens inhumaan. Wat de Palestijnen nog rest, zijn de olijfbomen, maar ook dat blijkt hen niet gegund. Met grote regelmaat, zetten kolonisten honderden olijfbomen in brand zoals onlangs in Nablus, daarbij vernielden ze ook waterbronnen. Israël sommeerde eind vorig jaar het dorp Deir al-Istiya hun 1400 olijfbomen te verwijderen omdat het ‘natuurgebied’ zou zijn terwijl het nota bene privé-grond is. Dat Israël dit kolonistengedrag gedoogt en een ‘natuurgebied’ kan inrichten op Palestijns gebied, toont de ongelijke machtspositie aan tussen deze twee ‘staten’. Het zijn voorbeelden van de economische wurggreep waarin Israël de Palestijnen houdt.

Ja, en al die raketten dan die vanuit Palestijnse gebieden worden afgevuurd op Israël? De meeste raketten zijn van inferieure kwaliteit en natuurlijk is het afkeurenswaardig dat ze vooral op burgerdoelen gericht zijn (en blinkt de Palestijnse leiding niet uit in goed bestuur), maar het blijft een gevecht van David tegen Goliath. Sinds 2000 valt er door toedoen van raketten ongeveer dertig joodse levens te betreuren. In 2011 zijn er, volgens Israëlische cijfers, 419 raketten afgevuurd met als gevolg drie doden. In hetzelfde jaar vonden 108 Palestijnen de dood. Het weerspiegelt het grote verschil dat er bestaat tussen het militaire arsenaal waarover Israël beschikt en dat van de Palestijnen.

Ben ik blij met de oprichting van Israël? Ja en nee. Het joodse volk heeft een thuisland nodig. Maar het is ten koste gegaan van het Palestijnse volk. Israël zou dit feit moeten erkennen en de laatste stukjes grond waarvoor de Palestijnen nog vechten, moeten gunnen in plaats van die om hetzij bijbelse hetzij veiligheidsoverwegingen te betwisten. Israël zo als het land zich nu ontwikkelt, zie ik als een repressief, discriminerend en medogenloos land. Mededogen hebben met je vijand is moeilijk, maar het Palestijnse volk ligt op de grond. Ik heb het joodse volk altijd veel hoger ingeschat dan dat het nu laat zien.

(PS: de auteur is geen familie van Uri Coronel)