Ja, ik wil niet

Onlangs stapten twee kinderen in een islamitisch huwelijksbootje. Het werd een religieus huwelijk, omdat een burgerlijk huwelijk helemaal niet mag. Dit gewiekste plan kwam uit de koker van niemand minder dan de politie Amsterdam-Zuidoost en Fier Fryslân, een “expertisecentrum op het gebied van relationeel geweld”.

De twee kinderen zijn verliefd, maar die liefde is niet de reden van hun trouwen. De ouders van het meisje wilden haar uithuwelijken aan een neef in Pakistan. Zij weigerde waarna de pleuris uitbrak en ze in een blijf-van-mijn-lijfhuis ondergebracht moest worden. De politie en Fier Fryslân onderhandelden met haar familie en kwamen met een briljant plan op de proppen om de familie-eer te kunnen redden. Het huwelijk met de jongen in Pakistan kon afgeblazen worden, mits het meisje met de jongen waarop ze verliefd is zou trouwen. Eind goed, al goed?

Het lijkt misschien geen groot offer, trouwen met de jongen waar je verliefd op bent om erger te voorkomen. Waarom zou iemand daar een probleem van moeten maken?

Wel, allereerst is het meisje minderjarig. Ze is nog geen achttien. Of ze nu 8 of 17 jaar oud is doet er niet toe, ze is nog maar een kind. Ze mag nog geen autorijden, maar trouwen mag van de politie en Fier Fryslân wel. Het sluiten van een religieus huwelijk voordat een burgerlijk huwelijk gesloten is, is in Nederland verboden, maar ook dat staat de politie en Fier Fryslân niet in de weg om te bemiddelen tussen het kind en de ouders.

Verschillende hulporganisaties zijn de afgelopen jaren steeds meer gaan denken in termen als ‘bemiddeling’. In sommige situaties is dat wenselijk, maar in dit geval zijn ze te ver doorgeschoten. De veroorzakers van dit geschil zijn de ouders die het leven van hun dochter willen invullen op een wijze die niet strookt met de Nederlandse normen, waarden en wetgeving. Oh, en artikel 16 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Het meisje is het slachtoffer, de ouders zijn de daders, maar uiteindelijk wordt tegemoet gekomen aan hún eisen. Het is de wereld van hulpverlening op zijn kop.

Het is niets meer en niets minder dan een vorm van een verkapt gedwongen huwelijk, gefaciliteerd door de politie en een welzijnsorganisatie. Het meisje kon alleen kiezen tussen partners. Niet trouwen was geen optie. In plaats van uit te gaan van wat het meisje nodig heeft en haar belangen vervolgens te behartigen, kon ze slikken of stikken.

Dit artikel staat ook op de website van Hasna El Maroudi