Job in tv-land

Nederland heeft een feminiene cultuur. In zijn wereldberoemde boek ‘Allemaal Andersdenkenden, omgaan met cultuurverschillen’ typeert de organisatiepsycholoog Geert Hofstede Nederland als een samenleving waarin men het liefst conflicten vermijdt, voor zwakkeren opkomt en gericht is op de kwaliteit van het bestaan. In masculiene culturen zoals de Verenigde Staten is het andersom: daar zijn mensen juist assertiever, harder in hun oordeel over zwakkeren (eigen schuld) en zijn ze meer gericht op materieel succes.

De Nederlandse uitvinding bij uitstek, het poldermodel, is feminien als maar zijn kan. In Nederland kan een debat worden afgezegd als blijkt dat debatparticipanten geen respect voor elkaar hebben. Respect als voorwaarde, geen eindresultaat. Immers, men houdt niet van conflict. 

Je zou denken dat politici die bij het karakter van Nederland passen, ook populair zijn. Cohen is een man met feminiene trekken (thee drinken om problemen te bespreken, meer feminien bestaat niet) maar spreekt niet veel burgers aan. Hij heeft een imagoprobleem, zeggen sommigen. Hij zou wel een goede politicus zijn maar bij de burger verkeerd overkomen doordat de media zijn gebreken uitvergroot tentoonspreidt. 

Volgens anderen heeft Cohen grote moeite met zijn aantrekkingskracht op de burgers omdat de PvdA geen duidelijke visie heeft. Waar staat de PvdA nog voor?

Alle genoemde factoren zullen op zich en met zijn allen gezamenlijk een rol hebben gespeeld. Maar er is volgens mij aan andere reden waarom hij niet weet te scoren. 

Mark Rutte zou zo in ‘Ik hou van Holland’ kunnen meespelen.

Alexander Pechtold kan zo aan ‘De nationale nieuwsquiz ‘ meedoen.

Jolande Sap kan zo in ‘De Wandeling’ verschijnen. 

Emile Roemer kan zo in ‘Dit was het Nieuws’ optreden. 

Geert Wilders kan zo in ‘So you think you can dance’ dansen.  

Job Cohen kan geen van alle. Hij denkt dat politiek bedrijven in de Tweede Kamer plaatsvindt. Hij is zelfs niet in staat om ons de illusie te geven van  ‘So you think you can do politics’ doordat hij bewust of onbewust weigert als een vechter over te komen.

Nederland is van een feminien land in een wedstrijdland veranderd. De populairste programma’s op televisie zijn menselijke afvalraces: de mooiste stem, de intelligentste mens, de dunste vrouw, de stomste moeder, de rijkste single, de meest zieke persoon. Je moet serieus willen winnen in een totaal belachelijke omgeving alsof je leven ervan afhangt. 

Job Cohen heeft bijvoorbeeld  in de zaak Lillianne Ploumen een grote kans laten liggen. Hij had zijn tanden kunnen laten zien door haar totaal de grond in te boren zoals de jury  bij die wedstrijdprogramma’s. Zodat het volk zich in hem kon herkennen. Een vechter. Een jurylid. Een narcist. Dat scoort.