Joe Biden moet zichzelf opnieuw uitvinden

Vandaag begint in Amerika de Democratic National Convention , het grote partijevenement waarbij de Democratische partij het partijprogramma vaststelt en officieel haar presidentskandidaat zal nomineren. Het is de vierjaarlijkse hoogmis van de Amerikaanse democratie. Tot de jaren ’70 waren de partijconventies nog spannende bijeenkomst waar hard onderhandeld werd tussen delegaties over de nieuwe presidentskandidaat. Tegenwoordig wordt dat allemaal vooraf beslist tijdens de voorverkiezingen en is de Conventie vooral bedoeld om eenheid uit te stralen. Eenheid die het afgelopen jaar bij de Democratische partij ontbrak. Het enige wat de partijleden onderling leek te binden was hun afkeur van Donald Trump. Deze keer vindt de partijbijeenkomst grotendeels virtueel plaats en moeten we het doen zonder een volgepakt stadion, zonder de gebruikelijke show en hooguit virtuele ballonnen en confetti. Het maakt de uitdaging voor de verdeelde Democratische partij alleen maar groter.

Sinds het moment dat Trump werd gekozen vertellen we elkaar in Nederland elke dag dat hij niet deugt en een slechte president is. En dat is allemaal tot uw dienst. Het zou echter goed zijn wanneer we niet vergeten een deel van onze verontwaardiging zouden reserveren voor de Democraten. Aan de ene kant is Trump geen oorzaak van de huidige verdeeldheid maar hooguit een gevolg. Een gevolg van het falen van het Democratische beleid op gebieden als internationale handel, immigratie en de macht van Wall Street. Aan de andere kant is het de Democraten aan te rekenen dat zij er in de afgelopen vier jaar niet in zijn geslaagd een alternatief verhaal te ontwikkelen. Een nieuw perspectief met nieuwe gezichten. Gezichten die het land kunnen verenigen en ook jongere generaties bij de politiek weten te betrekken. In plaats daarvan is de partij hopeloos verdeeld en geven ze met Joe Biden het slechtst denkbare antwoord op Trump en het trumpisme. De 77-jarige voormalig vicepresident, die in 1972 voor het eerst werd gekozen als senator, is inhoudelijk kwetsbaar en op tal van gebieden een typische ‘yesterday’s man’.

Toch is het diezelfde Biden die op dit moment voor de immense taak staat zowel zijn partij als het land weer te verenigen. Het is maar zeer de vraag of hem dat gaat lukken. Het lijkt er daarbij op dat hij, in een poging de aanhangers van Alexandria Ocasio-Cortez, Elizabeth Warren en natuurlijk Bernie Sanders aan zich te binden, de laatste maanden langzaam naar links kruipt. Je kunt je afvragen of dat voor hem de juiste strategie is. Biden profileerde zich tijdens de voorverkiezingen juist als de gematigde middenkandidaat, de man die het land weer kon verenigen. Die troef verliest hij wanneer hij zichzelf een meer radicale agenda laat opdringen. Daar komt bij dat een naar links opgeschoven Democratische Partij met Biden aan het roer uiteindelijk geen eenheid zal brengen in het land. Republikeinen zijn boos, jonge generaties haken af en linkse Democraten voelen zich uiteindelijk toch bekocht.

Joe Biden staat deze week voor de taak zichzelf opnieuw uit te vinden. Want hoezeer velen zich ook verheugen op een overwinning van Biden, wanneer het hem niet lukt een nieuw verhaal naar voren te brengen dan dreigen deze presidentsverkiezingen grotendeels verloren verkiezingen te worden. Dan is zijn overwinning vooral te danken aan de zwakte van Trump, niet aan de kracht van Biden en de Democraten en dreigt het land alleen maar verder verdeeld te raken. Er staat deze week dus veel op het spel voor Biden, de Democraten en Amerika. Donderdag na zijn acceptance speech zullen we weten of het hem, zelfs zonder de hulp van ballonnen en confetti, is gelukt.