Jongens blijven jongens, ook met kanker

Kankerlijers is een film met het hart op de goede plek. Vaak is dit critici-code voor goedbedoelde krukkigheid, maar deze remake van de Spaanse film Planta 4 is meer dan een Postbus 51-spotje. De film dankt zijn kracht aan de oprechte manier waarmee de levenslust, humor en het puberale brallerigheid van de hoofdrollen wordt neergezet.

Zoals de provocerende titel al aangeeft hebben de maker een film voor ogen over de ziekte die niet sentimenteel of politiek correct is, met de bedoeling kankerpatiënten in de ogen van hun leeftijdsgenoten iets minder eng te maken en zeker minder zielig. Want zielig vinden ze zichzelf zeker niet, lefgozer Nick, nuchtere Ivan en gevoelige Olivier, die het grootste gedeelde van hun tienerjaren in het ziekenhuis hebben doorgebracht. Twee van hen zijn al een been kwijt en kans op genezing is nog steeds ver weg.

Dat weerhoudt hen er niet van om dagelijks het hele ziekenhuis op stelten te zetten met rolstoelraces, te klooien met röntgenapparatuur, jointjes te roken en te geilen op de nachtzuster. Als een beeldschoon meisje op de afdeling belandt, beginnend de hormonen helemaal te gieren. Jongens blijven jongens, ook met kanker. Hun capriolen worden vet aangezet, zoals je kan verwachten van schrijver-regisseur Lodewijk Crijns (Alleen maar nette mensen). Soms te vet, naar mijn smaak, maar ik behoor niet tot de doelgroep van twaalf tot zestienjarigen.

Het verhaal verloopt nogal voorspelbaar. Alle drie de jongens krijgen hun eigen lijntje mee dat schematisch worden afgewerkt. Een personage is er overduidelijk alleen maar om dood te gaan. De onsympathieke oncoloog wordt overdreven karikaturaal neergezet. Alle kritiek ten spijt, heb ik heel vaak en heel hard gelachen om Kankerlijers en ik raakte ontroerd door het kameraadschap, de loyaliteit en de levenslust van de hoofdrollen. Een van de meest irritante, populaire kreten van vandaag de dag is YOLO, maar die drukt de geest Kankerlijers eigenlijk heel behoorlijk en oprecht uit.

Lodewijk Crijns heeft ridderlijk toegegeven dat hij de werkelijkheid behoorlijk naar zijn hand heeft gezet. Vandaag de dag brengen kankerpatiënten niet meer maandenlang door in het ziekenhuis. Maar dat mag de pret niet drukken. De film werkt het best als je niet te veel aandacht besteedt aan het plot en het vooral ziet als een serie van vrolijk anarchistische vignetten in de stijl van de Beatles-klassieker A Hard Days Night. Alleen zijn de jongens die testen hoever ze kunnen gaan hier toevallig kankerpatiënten.

Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film. Volg Bart ook  op Twitter