Joop op Joop

Als alles goed gaat wordt die dramaserie volgend voorjaar opgenomen en ook uitgezonden in 2010. Meestal gaat niet alles goed bij zo’n dure dramaserie, maar voorlopig staan de lichten nog op groen.

Regisseur en mede-auteur Hans Hylkema vroeg een jaar geleden of ik als scenarioschrijver geïnteresseerd was in dit onderwerp, in deze beroemde PvdA minister president. 

De serie heet Den Uyl en de affaire Lockheed en dat impliceert al een afbakening van het onderwerp. Dat is ook nodig, want wat Anet Bleich deed in haar onlangs uitgekomen biografie over Den Uyl –diens hele leven in 500 bladzijden- dat zou neerkomen op duizend minuten tv-drama en daar is echt geen geld en geen publiek voor. Maar die Lockheedaffaire, weer een koningsdrama, had ik daar wel zin in? Niet echt. Toen herinnerde ik me dat Joop den Uyl 7 kinderen had die allen opgroeiden in de spannende jaren 60 en 70. Dat was de saving grace voor de serie, want we wilden geen drama over heren in donkere pakken die ernstige dingen zeggen. Het gezin Den Uyl werd dus een zeer rode draad in de serie. Bovendien, Juliana en Joop op een bank achter Soestdijk, dat zag ik ook wel voor me.

Maar nu mijn probleem. We omhelzen sinds enige jaren de vaderlandse geschiedenis. Voorbeelden te over, zeker op tv. Dat wat voorbij is giert ons om de oren. Dat is goed, daar ben ik verheugd over. Toch is er een donkere bijgedachte. Is die liefde voor historie niet ook een reflex op angst voor de islam? Is die restauratie van ons verleden niet een poging om onze identiteit op te krikken? Geeft het ons een argument om tegen een nieuwkomer te kunnen zeggen: ‘Weet u niet eens wat de laatste woorden van Van Speyk waren? Weet u ook niet eens wie Joop den Uyl was? Misschien hoort u hier dan wel niet thuis.’ Het Nationaal Museum voor de Vaderlandse Geschiedenis als burcht tegen een al te sterke identiteit van buiten de landsgrenzen. Graag uw mening.