Kaalslag

Ik liep in Delfshaven en genoot van een waterig herfstzonnetje, toen mijn aandacht getrokken werd door een oudere dame op een terras aan de overkant. Zij keek mij ook aan en tussen het voorbijrazend verkeer door, zag ik dat ze naar me zwaaide. Ik glimlachte en zwaaide terug.

Sportjournalist en schrijver Hugo Borst schreef een ontroerend boek over zijn dementerende moeder. In het boek beschrijft hij het veranderingsproces dat zijn moeder onderging; aan het begin woont ze nog op zichzelf, aan het eind zit ze in een verpleeghuis. “Ooit was zij een stralende, schrandere vrouw met een filmsterrengebit, vooruitstrevend, altijd onberispelijk verzorgd, en zielsgelukkig met haar echtgenoot”, lees ik in een boekbespreking. Ik ga het boek zeker lezen. Ik vind Hugo best stoer; al drie jaar verzorgt hij zijn zesentachtigjarige moeder. 

Mijn zussen zorgen voor mijn moeder. En ik ben hen daar uit het diepst van mijn hart dankbaar voor. Ik vind mijn ook zussen stoer. Dementie is een vreselijke kaalslag. Maar midden in de treurnis zijn er de momenten van gedeelde pret en vrolijke herinneringen. Gelukkig heeft mijn moeder haar humor nog wel behouden. En haar eigenwijsheid. Even samen lekker lachen. Even ver weg van de werkelijkheid. Wat moet je anders?

De dame naast mij vraagt of ik iets van haar wil drinken. Met een traan over mijn wang, geef ik haar spontaan een zoen en zeg haar vluchtig gedag. Terwijl ik wegloop bel ik mijn zus en vraag of ik onze moeder aan de lijn kan krijgen. “Ma, ik kom eraan. Nee, uw andere zoon.”