Kerstmis is een blikseminslag van liefde

Afgelopen week zat ik in de auto van ons huis naar Eindhoven om de kinderen naar hun school te brengen en zag in de nog schemerige ochtend de bomen langs de weg. En ik dacht aan de functie die bomen hebben. Ze produceren zuurstof en daarmee dienen zij ons, zij dienen het geheel. Gelijk moest ik denken aan de vraag welke functie wij dan eigenlijk hebben als mens, wat dienen wij? Wat is ons doel eigenlijk als mens? En dan bedoel ik meer dan het materiële doel dat we meestal nastreven; geld verdienen, carrière maken, onze persoonlijke doelen in de wereld waar we naar streven. Misschien is er wel een doel dat hoger is dan dat, dat verder reikt. Als je het bekijkt vanuit het universum of de universele wetmatigheid. Wat produceren wij dan? Zoals bomen zuurstof produceren.

Het idee kwam in me op dat ons ultieme doel is dat wij liefde produceren, bewustzijn produceren, vrede produceren. Dat is in het begin van ons leven wellicht niet het beginpunt, maar in onze ontwikkeling, ja, evolutie als mens zijn we daar wel naar op weg. Dat wij liefde produceren is onze bloem, als je dit proces, deze groei met een plant vergelijkt. De bloem van ons mensen als we tot dat punt komen.

Hoe komen wij nu tot dat punt? Wij komen daartoe als wij iets transformeren in onszelf. En dat transformeren gaat eigenlijk zo. Het gat dat we in ons hebben, dat ieder van ons in zich heeft, ontstaat juist door het gebrek aan liefde, door de onvolmaaktheid die we onvermijdelijk in de buitenwereld tegen komen. Dat gat proberen we eerst te camoufleren, niet te voelen, door allerlei patronen. Ook onvermijdelijk.

De kunst is nu om ons te richten naar binnen toe, naar onze essentie, waarvandaan een antwoord komt. Op maat. Die essentie bestaat uit liefde, uit de levende substantie liefde. Als er dan contact ontstaat tussen deze liefde en dat gat in ons, dan gaat er iets helen. En vanaf dat moment gaan we ook iets produceren. Dan kunnen we ook liefde naar buiten toe geven en dan gaat er iets gebeuren, dat we liefde, bewustzijn en vrede produceren als een bloem, ja, met een specifieke sfeer, een specifieke geur. We maken dan liefde, zoals de Engelse vertaling voor ‘vrijen’, making love, maar dan met een bredere, diepere betekenis wat mij betreft.

Ik vind dat een geweldig idee, dat wij als mensen in staat zijn om energie te produceren, want liefde en bewustzijn, dat is energie. In plaats van dat we vanuit het gat dat we in ons hebben, vanuit een afgescheiden bewustzijn om dat gat niet te hoeven voelen, naar buiten gericht zijn en alleen maar persoonlijke doelen nastreven, materiële doelen, die dus alleen maar energie kosten. Eigenlijk zijn wij vanuit dat afgescheiden, materiële bewustzijn enorme slurpende energievreters. Is het niet de letterlijke energie van de brandstof die we gebruiken, dan is het wel de emotionele energie van de mensen om ons heen. In die zin is ons klimaatprobleem van dit moment niet zozeer een technisch probleem, zoals dit meestal wordt bekeken, maar een bewustzijnsprobleem.

Stel dat je bijvoorbeeld vanuit dat afgescheiden bewustzijn, dat trouwens voor ieder van ons het beginpunt is, verliefd wordt. Eigenlijk wordt je dan verliefd op een deel van de ander, dat je adoreert, maar waar je in jezelf geen contact mee hebt. Dat deel dat zie je in de ander weerspiegeld en je denkt, je voelt in al je vezels; dat wil ik hebben. I want you! Dus je vult jouw gat met dat deel, met de energie van dat deel in die ander. Terwijl het dus eigenlijk in jezelf aanwezig is.

Ik weet nog goed dat ongeveer 20 jaar geleden mijn toenmalige relatie stuk liep, vanuit een symbiotisch patroon. Ik dacht dat zij echt de ware was voor mij vanuit de liefde die ik voor haar voelde. Het ging uit en ik had pijn, veel pijn, maar in die pijn die ik toeliet, kwam in het zinnetje het antwoord; ik ben zelf de ware. Dat ben ik nooit vergeten.

Het wordt weer kerstmis en als ik werkelijk stil sta bij de oorsprong van dit feest, dan begrijp ik dat het geboren worden van Jezus werkelijk een blikseminslag is! Een blikseminslag van de onvoorwaardelijke liefde die je als mens tot op het bot raakt, waarvan het tijd kost om die tot je door te laten dringen, om te ontvangen. Want als je dit echt tot je door laat dringen, dat je tot in iedere vezel wordt gekend en liefgehad, dan is dat een moment, een punt van transformatie.

Het is een blikseminslag, dat kun je je wel voorstellen, voor het oude systeem dat gebaseerd is op afgescheidenheid, op het camoufleren van oude wonden, het niet voelen, patronen, egopatronen om niet te voelen. Persoonlijk heb ik dat ooit meegemaakt, nu zo’n 35 jaar geleden, ik was rond de 20 jaar oud en het Johannes Evangelie las. Ik werd geraakt door de geest van liefde die hierin aanwezig was. Het was een ervaring die mijn leven op zijn kop zette. Een ervaring die mij heel langzaam van binnenuit heeft omgevormd en dat is nog steeds gaande tot een mens die in staat is om lief te hebben. Dat is de bloem van ons mensen, dat we niet langer energie kosten, spenderen, opslurpen, maar energie produceren. Licht produceren. Als een zon.