Kindermisbruik en sekstoerisme: bah. Prostitutie: mwah?

Als ik in mijn columns ageer op het tv-aanbod krijg ik regelmatig te horen ‘dat er een knop op mijn televisie zit’. Natuurlijk begrijp ik de boodschap: ik hoef niet te kijken, ik heb de keus mijn tv uit te zetten of verder te zappen.

Van de week belandde ik al zappend in een undercover programma over kinderprostitutie in Thailand. Te jonge meisjes en jongetjes en te dikke (westerse) oude mannen. Te gruwelijk om te beseffen en te gruwelijk om te zien. Toch bleef ik kijken, ondanks die knop op de tv. En er overviel mij een gevoel dat ik iets voor die kinderen zou willen doen, maar wat? Geld geven aan een organisatie en dan maar hopen dat het helpt?

Gefrustreerd ben ik wederom zappend beland in een uitzending van dr. Phil. Te gast was een negentienjarig meisje dat vanaf haar derde tot haar elfde jaar is misbruikt, verkracht en gemolesteerd door haar vader en zijn drugsleveranciers. Erger dan een verkracht lichaam is een verkrachte ziel, dacht ik, toen ik dat kapot geneukte meisje emotieloos zag zeggen dat ze door het misbruik nooit kinderen kan krijgen. 

Op zulke momenten denk ik aan mijn dochters, mijn meisjes van achttien en twintig jaar oud. Ik had de tv uit kunnen zetten of weg kunnen zappen, dan had ik in elk geval niet een paar dagen na die uitzending nog steeds met een gevoel van ongeloof en woede rondgelopen over zoveel verdriet.

En dag later viel ik midden in een programma over plastische chirurgie; een meisje van achttien laat haar borsten voor de tweede keer vergroten. Bij zoveel domheid had ik de tv uit kunnen zetten, maar ik schonk mezelf een glas wijn in om uit nieuwsgierigheid het programma te volgen. Ik wilde weten waarom. Waarom laat ze haar prachtige cup C borsten, die in hun natuurlijke vorm als twee parels aan haar lichaam hingen, vergroten, en nog erger, nóg een keer vergroten zodat het uiteindelijk leek alsof er twee voetballen aan haar tengere ribbenkast hingen?

Haar verklaring was dat ze dat wilde omdat alle mannen nu eenmaal van grote borsten houden. Een behoorlijke tegenstelling tot het programma de dag ervoor waar sommige mannen eerder opgewonden raken van het ontbreken van borsten. Zou dit meisje nou echt denken dat alle mannen grote borsten begeren of is dat het beeld dat haar (en ons) door de media door de strot wordt geduwd?

Er zit een knop op de televisie, maar kunnen we ontsnappen aan de pressie die wordt uitgeoefend door de vele reclames en programma’s  waarin we oeverloos worden geconfronteerd met zogenaamde perfectie?  Aan de ene kant de fragiele, borstloze kindermodellen van amper veertien, opgemaakt en gekleed als een volwassen vrouw en aan de andere kant de barbiepoppen met pruilende, half openhangende vochtige monden, borsten gevuld met siliconen en gehuld in een schoolmeisjesuniform.

Ik heb de tv niet uitgezet, wel het geluid, en ben gaan schrijven. Deze column. Het programma over plastische chirurgie is derhalve geluidloos overgegaan in een programma dat gek is op bellers. De 0900-sekslijnen dus. Ik heb een knop op de tv en normaliter zap ik bij deze beelden onmiddellijk weg, maar nu bleef ik kijken. Voelde ik vrijwel altijd een grenzeloze minachting voor deze vrouwen die zichzelf zo schaamteloos en platvloers verkopen; nu dacht ik: “Ze is weliswaar niet zo jong als die misbruikte kinderen in Thailand, maar toch, hoe oud zou dit meisje zijn? Weten haar ouders dit? Wil ze dit eigenlijk wel of wordt ze gedwongen? Hoeveel geld ontvangt ze hiervoor en hoeveel ontvangt haar pooier? Sorry, manager? 

We verfoeien gedwongen prostitutie en de daarmee gepaard gaande mensenhandel, maar dit lekkere hete meisje vraagt erom. Toch? Ze zegt toch dat ze zo graag wil? Ze is toch zo geil, zegt ze? En daarbij, wie er níet geil van wordt, er zit toch een knop op je tv?

En zo sluiten we onze ogen voor de realiteit. (Kinder-)prostitutie en misbruik veroordelen we rücksichtslos, maar we zijn blind voor wat er onder onze ogen gebeurt.