Koerden verdienen vrijheid, daarom stemde ik vandaag 'ja'

Hier zitten we dan op 25 september 2017. De meeste Koerden van de Autonome Koerdische Regio van Irak zijn onderweg naar de stembussen voor een onafhankelijke staat.

Sinds 7:00 uur zit ik recht tegenover mijn laptopscherm, wachtend op een emailbevestiging van de “High Commission for Elections and Referendum”. Dat is een link voor de Koerden die in het buitenland gevestigd zijn, of in het bezit zijn van een buitenlands paspoort, en toch willen stemmen. Sinds gisteravond wacht ik.

Mijn hele familie heeft al op deze manier kunnen stemmen. De zenuwen spelen me parten. Ik wil ook kunnen stemmen. Het is een verrijking dat ik dat als zijnde Koerd kan doen. Dit is waarvoor mijn vader gestorven is, waarvoor mijn grootvader, oom en tantes hebben gestreden. Waarvoor mijn moeder – alleen al vanwege het feit dat ze Koerdisch is – gevangen heeft gezeten. Tot de dag van vandaag blijft de toekomst voor Koerden ellendig en onzeker.

Het feit dat wij het Koerdisch eten, de Koerdische tradities, de Koerdische gewoontes en cultuur hebben en koesteren, brengt ons leven al in gevaar. Hiervoor zijn er duizenden mensen omgebracht. Het enige dat ik nu voor hen kan doen is met een simpele druk op een knop om onafhankelijkheid vragen.

Het enige volk dat in 2014 op de grond en met slechts beperkte wapens, zoals geweren, tegen IS vocht, zijn wij. We voerden oorlogen die niet eens van ons waren maar die ons toegeworpen werden. Weer verloren we broeders en zusters. Geen enkel land kijkt naar ons belang maar enkel naar dat van henzelf.

Het referendum van vandaag wordt doorgezet terwijl de hele wereld het afkeurt. Geen van de westerse naties steunt ons en denkt: ‘het grootste volk zonder land, heeft vandaag de dag wel het recht verdiend’. Nu zou het niet de tijd zijn volgens hen, maar wanneer is de tijd dan wel rijp?

Er wordt gedreigd met het sluiten van de grenzen, enkel omdat wij om een klein stukje vrijheid vragen. Hoezo gebeurde dat niet toen het Verenigde Koninkrijk uit de Europese Unie wilde stappen? Zagen wij toen dat de EU langs de grens van Frankrijk, in Calais, met geweren stond te dreigen?

Hebben wij niet evenveel rechten als de Britten, of de Schotten die nu weer om een referendum vragen om uit het Koninkrijk te stappen? Of is het omdat het in het Midden-Oosten gebeurt dat het er allemaal wat middeleeuwser, meer zoals in Games of Thrones, aan toe gaat?

Ik herinner me nog goed dat mij in Nederland altijd gevraagd werd: “Laat eens jouw land zien op de wereldkaart?”. Een vraag die ik moeilijk kon beantwoorden. Mijn toekomstige kinderen hoeven dat hopelijk na vandaag niet meer mee te maken. Het wordt tijd dat Koerden hun Koerdische vlag herkenbaar en zichtbaar maken.

Ik hoor het toontje van de email op mijn smartphone. Ik heb mijn bevestiging binnen gekregen. Het is nu 09.30 uur. Met opgeheven hoofd, kijk ik weer naar mijn scherm. De vraag is: “Wil jij een onafhankelijke Koerdistan?” Ik zie twee knoppen: een groene knop met JA en een rode met NEE. Met trots klik ik op JA. De volgende vraag is “Weet je het zeker? Klik verder.” En ik ga door. Dit weet ik héél zeker.

Deze generatie kan nu via een muisklik – of een streep in een vakje op de stemkaart – deelnemen aan de revolutie. Ik mag daarbij helpen. En ik aarzel niet om me in te zetten voor een revolutionaire dag voor de Koerden en voor Koerdistan. Omdat ook wij – als elk volk – de vrijheid verdienen.