Kom op Den Haag, open de terrassen!

Ik voel het ook aan mezelf. Die steeds groter wordende twijfel over het coronabeleid. Zowel aan de maatregelen ervan als over de vaccinatiestrategie. Sinds ik begin februari af en toe de GGD begon te bellen om te vragen wanneer ik mijn prik krijg, meldden ze steeds weer dat ik die zeker voor eind februari krijg. Half februari zou ik de uitnodiging per brief krijgen maar die is er ook niet.

Mijn vriend P. ging voor zijn 83-jarige moeder een afspraak maken. Hij zat een uur aan de telefoon, moest ingewikkelde vragen beantwoorden die zijn bejaarde moeder niet zou hebben kunnen beantwoorden en kreeg keuze uit locaties op minimaal 25 km afstand. Eerste prik? Ergens halverwege maart. Dus ik (68, hartaandoening, astma, BMI 29) ben wellicht ergens eind april pas aan de beurt, ondanks de GGD-beloftes. En met welk vaccin, vraag je je af, want die strategie wisselt ook per maand een keer of drie.

Het vertrouwen in het duo Mark & Hugo is volgens de peilingen van vandaag naar een dieptepunt gedaald. Nog maar 40 procent van de Nederlanders heeft vertrouwen in het coronabeleid. De hashtag #wegmetrutte is al een hele week trending. Het woord trutten is daarin een herkenbare alliteratie. En hoezo dieptepunt? Het vertrouwen kan nog verder dalen.

Wat maakt mensen nou echt ongelukkig in de lockdown? Niet de avondklok, want daar is nog steeds voldoende begrip voor. Wat moet je immers buiten doen als alles toch dicht is? De anderhalve meter willen we ook nog wel accepteren, dat onzinnige handenschudden en de drie wangkussen zijn tradities die voor veel mensen sowieso op de brandstapel mogen. Mondkapje? Het is een kwestie van wennen. Met de bezoekersregeling hebben ook weinig mensen moeite. De ene helft omdat ze het toch aan hun laars lappen, de andere helft omdat ze merken dat je met een of twee bezoekers best een leuke avond kan hebben, soms zelfs leuker dan met een hele tafel vol gasten. Thuiswerken, thuisonderwijs, valt heel zwaar, maar zelfs dat heeft soms zonnige kanten, meer quality time met je kinderen en minder tijd met je vervelende baas.

Nee, de echte pijn zit in het openbare leven. Winkels, musea, events en horeca. En als ik het voor mezelf even mag preciseren; het terras! Contact met vreemden of kennissen in de veilige buitenlucht. Niet om ze op de wangen te kussen of handen te schudden maar gewoon om ze te zien, om erom of ermee te lachen, elkaar een boks te geven, ‘lang niet gezien’ te kunnen zeggen, het glas te heffen, een lekker bitterballetje te eten, of een snelle hap, zodat je niet weer hoeft te verzinnen wat er vanavond gekookt moet worden.

Ik heb gezien hoe de horecaondernemers hun terrassen beheerden. Dat was in de meeste gevallen perfect. En heus niet alleen omdat ze bang waren voor een boete, ze zien het ook als een zorg dat hun klanten deze epidemie overleven. Ik ben ervan overtuigd dat de kans om op een terras besmet te raken, bij handhaving van de anderhalve meter, miniem is. In ieder geval een stuk kleiner dan in de overvolle parken of in de file bij het koffie-afhaalloket.

We moeten nieuwe manieren zien te vinden om met elkaar om te gaan in het openbare leven. Zeker nu men al over een endemie begint te spreken (een pandemie die permanent wordt). Dat is beter dan een lappendeken van dwangmaatregelen. Enerzijds omdat we daar als Nederlands volk niet geschikt voor zijn, anderzijds omdat we zullen moeten leren leven met een pandemie die langzaam verandert in een endemie.

Het volk mort. Rutte & De Jonge strooien met wat snoepgoed. We mogen naar de kapper en met een soort hinkstapsprong winkelen. Jongeren mogen hun energie kwijt op het sportveld. En dat ondanks de tegenvallende besmettingscijfers. Verder gaat het niet. Of mogen we straks toch nog even een paar weken op het terras zitten om de coalitie in de peilingen omhoog te brengen?

Niemand gelooft meer dat het toch al zo warrige beleid en de parlementaire kritiek van dit moment niet voor het grootste deel worden beïnvloed door de verkiezingen. Gelukkig dat we dankzij het saaie decor de persconferentie nog kunnen onderscheiden van de zendtijd Politieke Partijen. Kom op Den Haag, open de terrassen.

Een minuut voor twaalf: #wegmeteenzwabberendbeleid