Komkommers

Ik kocht een meloen bij Albert Heijn, sneed haar in stukjes. Toen merkte ik het al, geen geur. Ik nam een hap. Wat proefde ik? Verre oorden? Tropische nachten? Ik sloot m’n ogen om me beter te concentreren. Papillen kunnen niets zien maar werken toch beter in het donker.

Ik proefde komkommer. Nog nooit had ik die twee door elkaar gehaald, de komkommer en meloen. Maar nu zag ik in het donker van mijn oogleden de overeenkomsten, het groenwitte vruchtvlees, de zaden in een waterbedje. Ik herinnerde me hoe een courgette laatst ook al naar komkommer smaakte.

“Bij Albert Heijn verkopen ze alleen maar aardbeien van het ras Elvira. Zien er prachtig uit maar smaken nergens naar,” vertelde een kweker die vergeten groenten teelt laatst toen ik zijn museum van smaak bezocht. Zijn aardbeien proefden als snoepjes.

Ik probeerde me de smaak van AH-aardbeien voor de geest te halen. Verdomd. Komkommer. “Als je kweekt op oogstgarantie, op hoge productie, dan verwijder je alles wat risico met zich draagt. Maar juist die eigenschappen geven een vrucht zijn typische smaak.”

Alles wat gericht is op maximale winst verliest zijn typische kenmerken en wordt eenvormig. Dat vond ik een intrigerende gedachte. Voor muziek bijvoorbeeld gaat dat ook op. Commerciële hits, die geloof ik niet meer zo genoemd worden, lijken allemaal op elkaar. Frisdranken ook, dat merk je vanzelf als je stopt met alcohol drinken. Mode, films, auto’s, het ging steeds op.

Zou dat ook het lot van ons mensen zijn? Dat we allemaal op elkaar gaan lijken. Ik opende Instagram en checkte de influencers. Allemaal hetzelfde.

We leven in het komkommertijdperk.