Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Kritiek op de GGZ

  •  
27-08-2020
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
367 keer bekeken
  •  
16009530586_631acb1117_k

© cc-foto: Frans de Wit

Hoe effectief kritiek te leveren op de geestelijke gezondheidszorg? Ik weet het niet meer en houd dus voorlopig mijn mond maar
Jarenlang maakte ik bezwaar tegen de overmatige regels en procedures die kenmerkend zijn geworden voor de geestelijke gezondheidszorg GGZ. Aan goede bedoelingen geen gebrek, maar de vorm domineert steeds vaker en steeds meer de inhoud.
Patiënten die hulp willen bij een probleem moeten vanaf hun aanmelding allerlei obstakels passeren die voor hen niet nodig zijn en meestal weinig met hun reden van verwijzing van doen hebben. De naam van de zorgverzekeraar weegt niet zelden zwaarder dan de diagnose. En of ze ooit in behandeling mogen/kunnen komen wordt vaak pas na maanden duidelijk.
Heb ik dat verzonnen? Nee, godzijdank niet… Zuig ik het uit mijn duim? Helaas niet… Wind ik me er over op? Zeker wel… Heeft dat effect? Jammer genoeg niet…
Je kunt aan de hand van een specifieke casus bezwaar maken en uitleggen wat er niet deugt, en dat gebeurt veelvuldig. De standaardreactie is bijna altijd dezelfde, zeker vanuit de communicatieafdelingen van de grote GGZ-instellingen: ‘We betreuren wat hier is gebeurd, we zijn er zelf ook van geschrokken, maar dit is niet representatief voor wat we hier doen.’
Degene die zijn of haar verhaal naar buiten bracht blijft vaak achter met het gevoel niet serieus te zijn genomen, terwijl er naar hun idee wel iets structureels in het specifieke verhaal schuilde. Discussie daarover vindt echter zelden plaats. De IGJ ( ‘de inspectie’) onderzoekt vooral de incidenten, het tuchtcollege oordeelt over betwiste handelingen van individuele beroepsbeoefenaren, en heel veel meer smaken zijn er niet.
Het alternatief is om in algemene termen kritiek te ventileren. ‘Burnout is geen psychiatrische stoornis en de behandeling hoort derhalve niet bij de GGZ thuis’ of ‘Door de wachtlijsten worden klachten niet zelden onnodig ernstiger, dus zouden instellingen verplicht moeten worden iedereen binnen twee weken na aanmelding een eerste gesprek aan te bieden. Anders krijgen ze geen geld meer.’ Best iets bij te verzinnen, toch?
Je voelt het al aankomen: hier bereik je ook weinig mee. De reactie in de richting van degene die dit ventileert is vaak: ‘Daar heb je hem of haar weer.’ Als de boodschap je niet bevalt, dood je de boodschapper, deden ze in het Romeinse rijk ook al.
Vaak heb ik me zo’n boodschapper gewaand. Recentelijk heb ik nog iets nieuws ontdekt, en best pijnlijk ook nog: de mensen met het hart op de goede plaats, de collega’s die ploeteren op de werkvloer, voelen zich vaak persoonlijk aangevallen als je hun sector onder vuur neemt. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn van kritiek, dat je de goedwillenden onaangenaam treft, terwijl degenen die iets zouden kunnen veranderen reageren met oorverdovende stilte.
Hoe moet het dan wel? Wie het weet mag het zeggen… Ik weet het niet meer, en ik houd dus voorlopig mijn mond maar. Is waarschijnlijk iedereen blij mee.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.