Kuddejournalistiek over Mariko Peters

Ik moet bekennen dat ik als voormalige en potentiële kiezer van GroenLinks, Mariko Peters nooit erg heb zien zitten. Ze kwam vanuit het niets hoog op een verkiesbare plaats. Net als Bruno Braakhuis vier jaar later. Die noemt zichzelf een bankier en luie media nemen dat over. Maar Braakhuis is alles behalve een bankier: hij was een blauwe maandag verantwoordelijk voor de afdeling Maatschappelijk Verantwoordelijk Ondernemen bij Van Lanschot. Geen bankier, net zo min als Camiel Eurlings een vliegenier is of een koksmaatje in het leger een commando. Dat parachuteren van lieden als Peters en Braakhuis is typerend voor de Halsema-periode van GroenLinks. Zo van: Wij hebben tegenwoordig ook ‘nette mensen’ in onze partij, net als de Grünen. Maar wie het cv en de activiteiten van dit type politicus nauwkeurig bestudeert, komt al snel tot de conclusie dat het ideologisch gezien hoogstens om wat te heetgebakerde D66’ers gaat, net als uiteindelijk Halsema zelf.

Afgezien van de diverse perioden van zwangerschapsverlof zie je Mariko Peters geregeld op tv. Daar lijdt ze aan dezelfde soort vermoeiende opgewondenheid als haar ex-collega Arend Jan Boekestijn, maar die heeft een prettiger stemgeluid. Peters deed mij al bij haar eerste optreden denken aan Eng-Tang, een personage uit een Gilbert & Sullivan-opera die ik als kind met mijn ouders zag. Sinds HP/de Tijd haar en haar partner in een kwestie van kindontvoering en belangenverstrengeling op de kaart hebben gezet, zien we stelselmatig veel foto’s van haar in de media die voornamelijk zijn geselecteerd vanwege die Eng-Tang-achtige uitstraling.

Ik erger mij hevig daaraan. Zoals ik mij erger aan vrijwel alle publiciteit in de affaire-Peters. Ondanks het feit dat ik haar een middelmatig, D66-achtig kamerlid vind. Dezelfde media die nu tamelijk klakkeloos de campagne tegen haar en GroenLinks van HP/ de Tijd overnemen, hebben haar bij haar aantreden geprezen. De strategie van Halsema werkte in dit opzicht: een heuse diplomate in de kamer voor een linkse partij. Prima, als Peters zou sneuvelen omdat haar NGO/ambtelijke achtergrond volgens GroenLinks toch uiteindelijk geen competent kamerlid heeft opgeleverd. Denk aan de met veel tamtam door het CDA binnengehaalde Jacques de Milliano, de Arts Zonder Grenzen die al spoedig strandde als kamerlid.

Maar waarom hebben media het niet over haar kwaliteit als politicus, maar – Joost Zwagerman in de Volkskrant – over die van auteur van liefdesbrieven? Waarom moet ik die ‘flirtmail’ van Peters en haar partner Robert Kluijver in al mijn kranten lezen? Informatie die bovendien door zijn ex is gefaciliteerd. Iedere journalist weet dat een klokkenluider een nobele ziel kan zijn, die alles over heeft voor het algemeen belang, maar ook een rancuneuze ex-werknemer die met allerlei tendentieuze desinformatie zijn werkgever probeert te beschadigen. Zo kan een ex een liefhebbende, opofferende  ouder zijn, die alles over heeft voor het belang van de kinderen, maar ook een rancuneuze ex die met allerlei tendentieuze desinformatie de voormalige levensgezel en de nieuwe partner probeert te beschadigen.

Zelfs NRC Handelsblad volgde aanvankelijk het eenzijdige bronnenmateriaal, al interviewde de krant Peters deze week en gaf haar de gelegenheid haar kant van de zaak te laten zien. Voor de sfeer met een flatterende foto. De Volkskrant gaat gewoon door en laat voormalige werkgever Ben Bot zeggen dat hij Peters in 2005 op het matje zou hebben geroepen. Terwijl het feitenonderzoek door ‘zijn’ Buitenlandse Zaken naar de vermeende belangenverstrengeling in 2005 nog loopt. We zien daarbij een intieme foto van de hoofden van Peters en Kluijver. Waarom?

Pas na het NRC HB-interview reageren media op de informatie die Robert Kluijver op zijn site verstrekt. Waarom is die niet eerder serieus genomen? Je kunt zo je eigen mening hebben vinden over al dat kleffe gedoe over het belang van ‘onze kinderen’. Eveneens over iemand die in tien jaar zes kinderen bij twee vrouwen verwekt. Maar klefheid en kinderen verwekken mogen mensen volgens de wet. Hoewel zelfs de oude fractieleiders van de gezinspartijen ChristenUnie en SGP het bij vijf hielden, staat het niet vast dat een kindersextet per definitie het functioneren van een kamerlid hindert. Dit alles mag dus in de zaak-Peters geen rol spelen. Belangrijker is deze vraag: heeft de kosmopoliet Kluijver gelijk dat er door zijn Spaanse ex een campagne wordt gevoerd tegen hem en Peters en dat haar beschuldigingen gemakkelijk zijn te weerleggen? Onderzoek dat en laat het feitenonderzoek naar de vermeende belangenverstrengeling in 2005 nog even bij Buitenlandse Zaken. En onderzoek vooral de kwaliteit van Peters als Kamerlid, informatie waaraan ik, om de cirkel te sluiten, als potentiële kiezer behoefte heb.

In plaats van de reputatie van een middelmatige politicus uit GroenLinks zouden de media eens die van Paul Smits tegen het licht moeten houden. De dokter die er geen spijt van heeft dat hij in 2001 zo snel en ferm aangifte heeft gedaan tegen zijn toenmalige ondergeschikte Lucia de Berk en haar in een persconferentie aan de schandpaal nagelde. Die vervolgens als directeur van het Rotterdamse Maasstad-ziekenhuis het hoogste jaarsalaris kreeg van alle Nederlandse ziekenhuisdirecteuren, snel en ferm de dodelijke bacterie-epidemie in zijn ziekenhuis bagatelliseerde, ook voor de rest zijn doelstellingen niet haalde, maar desondanks dit jaar een bonus van negentigduizend euro incasseerde. Nu hij eindelijk opstapt, krijgt hij de contractueel afgesproken vertrekpremie van € 236.000. Over deze Paul Smits wil ik meer weten.

Is hij familie van die akelige Hans Smits, vroeger de baas van Schiphol, nu van het Rotterdamse Havenbedrijf? Liefdesbrieven hoef ik niet, geen foto’s van vrouw, ex of kinderen. Wel foto’s van huizen, hotels, boten, auto’s, zakenrelaties. De lijst met declaraties en bestuursfuncties. De naam van de politieke partij waarvan hij lid is. En de media mogen van mij best pas na de komkommertijd publiceren. Dat kan de degelijkheid van hun informatie alleen maar ten goede komen.