Kunduz en kiezen

De Kunduz-coalitie, de naam is op z’n zachtst gezegd ongelukkig. Je mag althans hopen dat deze coalitie meer bereikt dan wat er in Kunduz voor elkaar wordt gekregen. Anders blijkt het straks slechts politiek binnen de Haagse compound en wordt de eensgezindheid aan flarden geschoten zo gauw de troepen het land intrekken.

Neemt niet weg dat het knap werk is wat de vijf voor elkaar hebben gekregen. Schaduwspringen kan nog wel eens een Olympische sport worden. Met de eerste gouden medaille voor Jolande Sap want voor haar is dit avontuur het grootst. Je eerst links profileren en dan via de middenweg naar voren proberen te schieten. Het is dilemma-politiek waar GroenLinks patent op heeft. Wordt het een aantrekkelijke nieuwe koers of een blok aan het been zoals de Kunduz-missie zelf?

Als de Kunduz-coalitie iets toont dan is het wel hoeveel tijd Rutte heeft verdaan met zijn Wilders-romance. De reputatie van Nederland te grabbel gegooid, niets bereikt, de politiek volstrekt gepolariseerd en dan nu pas inzien dat het ook anders kan. Dat voortschrijdend inzicht is te danken aan de doortastendheid van Pechtold.

Wat ook meteen opvalt aan de commentaren is dat deze gedoogconstructie een veel groter maatschappelijk draagvlak heeft dan de constructie VVD-CDA-PVV. Terwijl het zetelverschil slechts 1 zetel meer is. Dat had Rutte ook in 2010 kunnen weten.

Ter rechterzijde wordt gegniffeld over de afwezigheid van de PvdA in de Kunduz-coalitie. De vraag is of dat terecht is. Er lijkt mij een zeer interessante verkiezingsstrijd te ontbranden. De PvdA heeft een duidelijk andere positie en de handen vrij. Voor Wilders is de PvdA een minder makkelijke schietschijf. De PVV zal een hardere confrontatie krijgen met de SP dan bij vorige verkiezingen het geval was. Dat kan Wilders lelijk opbreken. 

Niet de economie maar de maatschappelijke gevolgen van de bezuinigingen lijken de inzet van de verkiezingen te worden. Dat is van oudsher het terrein van PvdA, CDA, GroenLinks en SP. Die hebben weliswaar zeer uiteenlopende opvattingen maar is die verdeeldheid onaantrekkelijk voor de kiezer? Er valt wat te kiezen op links.

Op rechts liggen de kaarten anders. Gemakkelijke rechtse score-thema’s als veiligheid en de vrees voor vreemde smetten verdwijnen naar de rand van de tafel. De rechtse kiezer kan gaan voor Wilders in het besef niets meer te bereiken in Den Haag of voor Rutte, de leider die in een week is veranderd van glanzende gozer in een mat mannetje. Het wordt hard poetsen om daar verandering in te brengen. Zijn lachende ‘dat los ik wel even op’-houding werkt niet meer. Misschien dat een nieuwe mediatraining helpt.