Laatste kans voor de EU: pleidooi voor monsterverbond tussen eurofielen en eurosceptici

Het is een strijd van epische proporties. Eurofielen tegen europsceptici. Het doet denken aan de historische rivaliteit tussen Guelphs en Ghibellines, Capulet tegen Montagues, Perzen tegen Spartanen. Het probleem met deze strijd is dat niemand aan het winnen is.

Hij is niet de enige die die boodschap verkondigt. De Nederlander Derk Jan Eppink staat in het telefoonboekje van menig eurofiel onder het kopje ‘euroscepticus’. Hijzelf zou zichzelf euro-realist noemen. In een onophoudelijk relaas bekritiseert Eppink de EU en al haar fouten. Eurofielen zouden hier lering uit moeten trekken. Op veel punten hebben mensen als Derk Jan Eppink en Nigel Farage namelijk gewoon gelijk. De Europese rekenkamer heeft al jaren niet afgetekend op de Europese uitgaven. Transparantie is enorm ver te zoeken in het EU besluitvormingsproces. En zolang niemand politieke verantwoordelijkheid af hoeft te leggen voor EU besluiten kan de EU zich geen democratie noemen. Alle argumenten van de pro-Europa partijen ten spijt.

De VS hebben al aangegeven dat zij niet geinteresseerd zijn in een handelsverdrag met het Verenigd Koninkrijk, mocht laatstgenoemde uit de EU (en dus de TTIP onderhandelingen) stappen. Als lidstaten samenwerken op zulke grote thema’s dan kan men niet meer spreken van een economische unie. Dan praten wij over een politieke unie. En een politieke unie heeft democratische controle nodig in de vorm van een parlement en een rechterlijke macht. En dus komen wij toch weer uit op iets wat enigszins op een federale staat lijkt. 

Trots roepen eurofielen dat wij dankzij de EU sinds de Tweede Wereldoorlog vrede en veiligheid in Europa hebben. Kijk naar de Nobelprijs voor de vrede die Europa in ontvangst mocht nemen in 2012! Gemakshalve worden vreselijke oorlogen op de Balkan vergeten. Net zo kwalijk is dat eurofielen toelaten dat de Europese Unie het begrip Europa kaapt om er vervolgens een institutioneel, bureaucratisch verhaal van te maken.  

Op dit moment wordt in Brussel de laatste hand gelegd aan het Museum van de Europese geschiedenis. Hoewel een adviesraad op zogenaamd hoog niveau ervoor moet zorgen dat de inhoud en de verhaallijn academisch adequaat en relevant zijn (tekst van de website), weet ik nu al dat het een institutionele versie zal zijn van de Europese geschiedenis. Tenenkrommend.