Dit land heeft een team Macrons nodig

Nu de puzzelstukken mevrouw Schippers uit handen zijn gevallen, wordt een nieuwe formatieronde voorbereid. Al die tijd staat het politieke raderwerk stil, zoals  Lilian Marijnissen nog eens benadrukte. Heel vervelend voor wie, zoals Hugo Borst, op duidelijkheid wachten maar zo lopen de Haagse hazen nu eenmaal zeggen ze onder de Haagse kaasstolp .

Waarschijnlijk komt er een reprise van het programma met een andere bijrolspeler: nu Jesse Klaver aan de kant staat, is Gert-Jan Segers van de ChristenUnie aan de beurt. De kans is klein dat dit iets oplevert al zal deze partij zich met een klemmend beroep op het landsbelang eerder onder druk laten zetten dan GroenLinks. Als je alle laagjes wegschrapt, kom je bij Seegers en de zijnen toch God,  vaderland en Oranje tegen. En dan nóg: de meerderheid die zo ontstaat is minimaal.

De conclusie is duidelijk: met de politieke leiders van dit moment is geen stabiele coalitie te vormen. Ook niet als Buma en Rutte ¨over hun schaduw heenspringen¨ om  het toch met de PVV  te proberen,  gewoon omdat Wilders zich niet tot de Samsom zal laten maken van Rutte III. Hij kijkt wel uit en anders zal hij ten halve keren net als in 2012.

Wat wij in Nederland nodig hebben is een Macron-oplossing. In Frankrijk koos een grote meerderheid van het electoraat voor een buitenstaander die beloofde de grote problemen van het land aan te pakken in plaats van zich te beperken tot het aanwijzen van zondebokken. De Nederlandse politiek zit anders in elkaar. Wij kiezen geen leider. Wij vragen van onze volksvertegenwoordigers om een kabinet te laten samenstellen, dat zij vervolgens controleren: wij hebben een team Macrons nodig.

Daarvoor is het noodzakelijk dat de kopstukken in de Tweede Kamer hun ministeriële ambities voorlopig laten varen. Hun plaats is in de bankjes. Ook Rutte gaat terug naar het parlement. En als het hem niet bevalt, verlaat hij de politiek. Het nieuwe kabinet dient te bestaan uit relatieve buitenstaanders: hoogleraren, topmensen uit het bedrijfsleven, burgemeesters, bestuurders met een achtergrond in de non-profitsector, de vakbonden of de werkgeversorganisaties, mannen en vrouwen van groot statuur maar niet geworteld op het Binnenhof.  Ook de premier wordt in die kringen gezocht.

Nu zijn er twee mogelijkheden: er wordt een minderheidscoalitie gevormd, waarschijnlijk van VVD, CDA en D66 of er ontstaat een extraparlementair kabinet. Dat laatste is in 1913 aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog gebeurd. Pieter Cort van der Linden vormde toen een regering  zonder daar de politieke leiders van het moment bij te betrekken. Ze waren om zo te zeggen af. Hij liet ze gedurende de hele formatieperiode links liggen. Vervolgens  presenteerde hij zijn team aan de Kamer met een zeer ambitieus politiek programma. Elke politieke partij vond daar elementen in die hoog op hun eigen verlanglijstje stonden. Daarom mocht Cort van der Linden het een tijdje proberen. Hij heeft zich vijf jaar lang gehandhaafd en Nederland met veel wijsheid en stuurmanskunst betrekkelijk ongeschonden door de Eerste Wereldoorlog geleid. Ook voerde hij het algemeen (mannen)kiesrecht in en de bekostiging van het bijzonder onderwijs.

Zo heeft dit land nu een team aan Macrons nodig, talentvolle mensen die oplossingen zoeken in plaats van dat zij mikpunten aanwijzen. Of zij zich op eigen kracht moeten handhaven dan wel de steun hebben van een minderheidscoalitie maakt weinig uit. Als de usual suspects van Den Haag hun ambities voorlopig maar intomen. Een andere weg uit de impasse is er niet.