Laten we de wapens omsmeden

Het is bekend; de oorlogsindustrie en alles wat daar economisch gezien aan geketend zit, is de grote katalysator van onze wereldeconomie. Alle middelen die de vele legers op deze aarde ter beschikking moeten hebben om, als dat nodig is, de strijd aan te kunnen gaan – van schoeisel tot vliegdekschepen en van veiligheidsbrillen tot raketsystemen -, helpen miljoenen mensen in de diverse landen aan een belegde boterham.

Die motor is, mag gezegd, van levensbelang. En dat diezelfde motor vrijwel continu dood en verderf zaait, waar is de uitdrukking ‘de een zijn dood is de ander zijn brood’ meer van toepassing, wordt dan ook door de ‘machinisten’ van deze economische machinekamer als niet meer dan een vervelend maar noodzakelijk neveneffect gezien, naïeve of misschien beter gezegd hypocriete quasi-verontwaardigde volksvertegenwoordigers die op hun achterste benen staan als weer eens onschuldige burgers het slachtoffer zijn, ten spijt.

Zo lang onze kapitalistische economie op deze wijze geordend is, zal aan die situatie geen einde komen. Oorlogen zullen steeds, stiekem of soms zelfs openlijk brutaal, (denk aan de valse voorwendselen voor de oorlog tegen Sadam Hussein destijds), door de eerder genoemde machinisten met op de achtergrond de aansturende grootverdieners worden aangejaagd. Steeds als de ene strijd op zijn einde loopt en de productiecijfers een dalende lijn gaan vertonen, wordt er wel weer elders een conflict in het leven geroepen. Machtswellustelingen, egotrippende leiders, sadistische oorlogszuchtigen en geloofsfanaten genoeg die voor dit lucratieve karretje zijn te spannen.

De enige kans om van oorlog af te komen is ofwel een herschikking van de economie, gebaseerd op een geheel nieuwe orde ofwel een alternatief voor de wapenindustrie die een vergelijkbare economische continuïteit in zich heeft. Voor wat betreft een gelijkwaardig alternatief doet zich in de klimaatcrisis wellicht nu die kans voor. Geleidelijk aan zal het toch ook tot al die gewetenloze aanstokers door moeten gaan dringen dat al die schermutselingen in geen verhouding staan tot de totale bedreiging die de klimaatontwikkeling vormt.

Meer dan driehonderd miljoen mensen wonen in een gebied dat door stijging van de zeespiegel in de nabije toekomst jaarlijks zal overstromen en daardoor nagenoeg onleefbaar zal worden. Landen of landsgebieden zoals Bangladesh, het gehele voormalige Zuid-Vietnam en steden als Mumbai, Basra, en Alexandrië komen definitief geheel of gedeeltelijk onder water, maar ook Groot-Brittannië zal moeten ervaren dat al dat gedoe rond de Brexit peanuts zal blijken te zijn als een belangrijk deel van het land gaat onderlopen, evenals dat bijvoorbeeld in Brazilië en Florida het geval zal zijn. En dan hebben we het nog slechts over dat ene aspect van de klimaatontwikkeling. In verschillende delen van de wereld is aangezicht van mensen met een mondkapje al een normaal straatbeeld geworden. Wereldsteden worden door de luchtvervuilende smog bijna onleefbaar en het is meer dan voorstelbaar dat de klimaatellende een exodus op gang brengt die de vluchtelingenstromen van de laatste jaren in zijn schaduw zal stellen.

Veel van die landen die nu door het water bedreigd gaan worden hebben in het verleden nooit de noodzaak gehad of gezien om ook maar iets aan bescherming te doen. In Engeland bijvoorbeeld is nauwelijks iets behoorlijks aan dijkbescherming gedaan en ook in grote, voor wat overstromingen betreft kwetsbare delen in de Verenigde staten heeft men een degelijke bescherming tot dusverre achterwege gelaten.

Die klimaatontwikkeling nu biedt ons, de mensheid, wellicht de kans om al het wapentuig om te smeden tot gereedschappen die nodig zijn om de klimaatdreiging af te wenden en ons te beschermen tegen het intussen al onvermijdelijke. Enorme projecten zullen van de grond moeten komen om daar waar vereist dijken en dammen aan te leggen, rivieren en kanalen om te leiden, grote noodzakelijke infrastructurele veranderingen en aanpassingen te bewerkstelligen en in het verkassen van industrieën, kantoren en mensen uit kwetsbare gebieden. Allemaal noodzakelijkheden die tegelijkertijd een kans zijn voor de wereldeconomie om de bakens te verzetten. Van dood en verderf zaaiende en destructieve oorlogsindustrie naar een constructieve aanpak van de veiligstelling van het leven op onze aarde.

Hoog tijd dat de Verenigde Naties hierover eens een grote conferentie op touw zet.