Lef

Parijs, de hoofdstad van de liefde, is het grote doelwit van terroristen. Charlie Hebdo, de joodse supermarkt, de aanslag in de TGV naar Parijs en dan nu deze verschrikking. Allemaal in een jaar tijd. Wat daarbij nog eens extra onvoorstelbaar is, is de bloeddorst van de daders. Het doel is zoveel mogelijk slachtoffers maken, het maakt niet uit wie. En wie zoveel mogelijk doden wil, kiest voor de weerlozen. Concertgangers, restaurantgasten, voorbijgangers. Alleen als je gehersenspoeld bent en ontdaan van ieder gevoel van menselijkheid ben je tot zoiets in staat.

De schok is groot, het afgrijzen nog groter. Wat een leed wordt er aangericht. Als er zoveel doden vallen als vannacht dan weet je dat er altijd iemand in je omgeving is die er direct of indirect door getroffen wordt. Vannacht meldde Joop-redacteur Hasna El Maroudi dat een vriend van haar om het leven is gekomen bij de aanslagen. Het maakt het verdriet dat al zo groot is alleen nog maar groter. Eerst waren we allemaal Charlie Hebdo, nu voelen we ons allemaal Parijzenaars.

De schok is ook groot omdat het voor het eerst is dat een terreuraanslag door zo’n grote dadergroep werd uitgevoerd. Tot nu toe waren het eenlingen of enkelingen die de aanslagen pleegden. Meestal werden ze ook nog knullig uitgevoerd, zoals die in de TGV. Het wekte de illusie dat de terroristen niet in staat zijn zich ongemerkt te organiseren. Deze aanslag echter is voorbereid en gepleegd door veel meer daders, kennelijk zonder dat de inlichtingendiensten het in de gaten hadden. Dat is een nieuwe ontwikkeling, een zeer zorgwekkende.

President Hollande heeft verklaard dat de aanslag het werk is van ISIS. Het zou voor het eerst zijn dat de terreurorganisatie een aanslag pleegt in Europa. Tegelijkertijd is Frankrijk van alle landen het meest intensief verwikkeld in de oorlog tegen islamitische extremisten. Van Mali tot Syrië tot Afghanistan voert het Franse leger strijd tegen deze sektes des doods.

‘Het lijkt wel een stadsguerrilla’, verzuchtte een Parisienne vanochtend op Radio 1. Ze was niet alleen bang voor het geweld maar vreesde ook dat de eenheid van Frankrijk zou sneuvelen, dat bevolkingsgroepen tegen elkaar opgezet worden. Frankrijk loopt ook daarin voorop, helaas. Meer jihadisten rotten vanuit Frankrijk op naar de orgie van geweld in Syrië dan uit enig ander Europees land.

Frankrijk kent een lange geschiedenis van terreur, een Frans woord. Extreem-rechts geweld rond de dekolonisatie in de jaren zestig, extreem-links geweld rond het imperialisme in de jaren zeventig en tachtig, islamistisch geweld in de jaren tachtig en negentig en nu weer islamistisch extremisme, maar meer van eigen bodem. De Britse krant The Telegraph analyseerde dat Frankrijk een kweekvijver is voor extremisme. Anders dan je zou denken richt het land zich amper op deradicalisering, er zijn in vergelijking met andere landen nauwelijks programma’s voor. De mix van radicalen die zieltjes werven, militaire operaties in het buitenland, verpauperde banlieus, gevangenissen die vol zitten met jongeren die zich laten bekeren tot religieus extremisme en voeg daar ook nog eens bij een grote extreemrechtse beweging. Het kan eigenlijk alleen maar mis gaan.

Natuurlijk zijn er mensen die deze gebeurtenis gebruiken voor hun eigen agenda, zoals ze dat met iedere gebeurtenis doen: zie je wel, zie je wel! Ze geven vluchtelingen de schuld als ze tegen vluchtelingen zijn, moslims als ze tegen moslims zijn, Fransen als ze tegen Fransen zijn, Amerikanen als ze tegen Amerikanen zijn. Trek je daar niets van aan, laat je gedachten er niet door vergiftigen.

We kunnen nu alleen maar doen wat we ook na Charlie Hebdo deden, steun de Fransen, blijf naar Parijs gaan, blijf Frankrijk bezoeken. De terroristen vechten een strijd die ze nooit zullen winnen. We moeten ons niet bang laten maken, hoe lastig dat ook is, we moeten ons de wet niet laten voorschrijven door gewelddadige idioten die zichzelf boven iedereen verheven voelen en we moeten onze Franse principes niet opgeven: Liberté, égalité, fraternité. Dat spelt LEF.