Lekker schelden

Ik kom uit Rotterdam. Om exact te zijn: Rotterdam Zuid. Opgroeien in dat gedeelte van de stad – ‘het afvoerputje van de maas’ – was niet altijd even makkelijk, maar nu ik de oversteek heb gemaakt naar de andere kant van het water, valt me eigenlijk het verschil tussen die twee delen pas echt op.

Op zuid houden we bijvoorbeeld van schelden. Een dag niet flink gegodverdomd of gekolereleid is een dag niet geleefd. Als kind wordt het je met de paplepel ingegoten. En ik moet zeggen, op momenten dat alles even mis gaat, de wereld lijkt te vergaan, of als ik voor de miljoenste keer mijn grote teen tegen de tafelpoot stoot, helpt niets beter om me weer tot rust te krijgen dan een uit de krochten opgeroepen ‘klerelijer’ of ‘godverdomme’. Netjes is het natuurlijk niet, maar een opluchting vaak wel.

Omdat het me, in relationele, maar (hoe pijnlijk) ook in professionele sferen opviel dat ik zo nu dan redelijk grof gebekt uit de hoek kan komen, besloot ik dat het tijd werd om te minderen. Voortaan zou ik even pas op de plaats maken en eerst nadenken over de woorden die over mijn lippen willen rollen, voordat ik de zoveelste ongepaste opmerking uitfloep. Bombardementen in Gaza of niet, ik vloek niet meer. Een betere wereld begint immers bij jezelf.

Wat me eigenlijk onmiddellijk opviel is dat vloektrends niet bestaan. Daar waar per generatie woorden als ‘tof’ mee veranderd zijn in ‘vet’, ‘cool’ of ‘omin lauw’, zijn het nog altijd ouderwetse scheldwoorden als ‘de tering’ die het goed doen. Klein lichtpuntje in de wereld der gescheld: het vele gekanker dat ik vroeger in trams en bussen heb moeten aanhoren, lijkt vrijwel verdwenen.

Uiteraard was ook deze uitdaging niet makkelijk. Hier en daar moest ik, bijna letterlijk, op mijn tong bijten om niet te schelden. Vooral op momenten dat ik het wereldnieuws doornam en las over de zoveelste doden in Syrië, de situatie in Congo, de bombardementen in Gaza, de zogenaamde halalwoningen en het wegzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers die niet terug kunnen naar hun land van herkomst als ‘illegaal’. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Als mijn moeder mijn gedachten had kunnen horen! Oei, dan had er wat gezwaaid!

Op een aantal wtf-momentjes heb ik me verder redelijk goed gedragen. Tot maandagavond. Terwijl ik op mijn nieuwe schoentjes naar een restaurant in het centrum van Rotterdam trippelde, verzwikte ik mijn enkel. En hoe. Een simpele uitroep van pijn was niet voldoende. Met alleen ‘au!’ kon ik niet leven. Een rollende godvergodvergodver was het resultaat. En ik moet zeggen: het luchtte echt op.

Na deze week weet ik het zeker: voortaan zal ik proberen aan de leefstandaarden van deze kant van de Maas te voldoen. Maar zo nu en dan zal me toch iets ontvallen, want zonder een goed potje gegodverdom red je het soms niet in het leven. Je kunt bovendien het meisje wel uit Zuid halen, maar Zuid niet uit het meisje.

Hasna schrijft iedere week voor Joop.nl ‘een week zonder…’. Suggesties hoe ze zichzelf de volgende keer een week kan pijnigen? Laat het achter in de reacties.

Lees ook in deze serie: Het ongezonde dieet, dat werkt Dit artikel staat ook op de website van Hasna Volg Hasna op Twitter