Liefde is misleiding

Tijdens de postproductie van mega-blockbuster The Avengers maakte regisseur Joss Whedon zijn versie van Shakespeare’s romantishe komedie Much Ado About Nothing. In twaalf dagen draaide hij de film om en rond zijn eigen villa in Santa Monica met wat vrienden in de hoofdrollen. Geeft dit de film een meerwaarde?

Much Ado About Nothing draait rond de liefdesperikelen van twee stelletjes tijdens een feestelijk weekendbijeenkomst van aristocraten. Enerzijds zijn er de hopeloze romantici Claudio en Hero, die als blokken voor elkaar vallen. Hun cynische tegenhangers Benedick en Beatrice hebben gezworen vrijgezel te blijven. Hun vrienden concluderen dat deze twee scherpe tongen voor elkaar zijn geschapen en proberen ze te koppelen. Tegelijkertijd is de bittere schurk Don Jon vastbesloten geliefden uit elkaar te drijven.

Er zijn twee typen mensen die de film zullen waarderen: Shakespeare fanaten, die de schitterende poëzie van de Bard kunnen liefkozen, en filmfanaten, die de manier waarop deze film is gemaakt waarderen. Ik behoor tot beiden groepen, dus voor mij was Much Ado About Nothing een feestje. De moderne setting met champagne, iPods en designer kleding past uitstekend bij dit verhaal. De Amerikaanse acteurs leveren wonderlijk goed werk. Zelfs de overdreven clowneske verbeelding van de talloze scènes waarin personages elkaar begluren, werkte voor mij goed.

Maar voor veel, zo niet de meeste bioscoopbezoekers, doet het er niet toe hoe een film is gemaakt. Ze beoordelen iedere film neutraal. Deze mensen die Much Ado About Nothing niet zien met mijn vooringenomenheid zullen wat meer moeite hebben met het gekunstelde karakter en gebrek aan production vallue. En hoe je het ook went of keert, uiteindelijk is Much Ado About Nothing niet Shakespeare’s sterkste stuk. Het verhaal mist de vonkende passie van zijn beste werk, sommige karakters zijn zwak uitgewerkt en enkele plottwisten doen zonderling aan in moderne ogen. Alle tekortkomingen ten spijt, ook in zijn minder sterke stukken heeft Shakespeare een messcherp inzicht in menselijke zwaktes. Much Ado About Nothing drijft de spot met de mannelijke obsessie met vrouwelijke puurheid. Bovenal zien we hoe de liefde is gefundeerd op misleiding. Iedereen is steeds bezig elkaar en zichzelf voor te liegen. Dit klinkt als een bittere constatering, maar Much Ado About Nothing omhelst deze rare menselijke met uitbundige vrolijkheid.

Much Ado About Nothing zal geen nieuwe fans voor Shakespeare’s werk bekeren, zoals Romeo + Juliet of Richard III dat wel deden. Het is een kleine film gemaakt door liefhebbers, voor liefhebbers. En zo’n film heeft ook bestaansrecht.