LINDA, kijk eens verder dan de billen van de zwarte vrouw

Lieve Linda,

Ik schrijf je dit bericht naar aanleiding van de laatste editie van jouw tijdschrift over Afrika. Je slaagt met deze editie erin om de stereotypen over Afrika en met name Afrikaanse vrouwen weer eens stevig te benadrukken. Mooie fotoreportages met inderdaad mooi Afrikaanse natuur, dieren en vrouwen met mooie dikke ronde billen. Getogen in strakke hotpants.

Als Afrikaanse vrouw zou ik trots moeten zijn, want het gaat gelukkig ditmaal niet over honger, etnische conflicten, aids, ebola en andere soorten ellende in Afrika. En toch ben ik niet blij, Linda. Dit is overigens niet jouw probleem. Ik neem je dan ook niks kwalijk. Jij wil gewoon leuke bladen maken, waar je jouw brood mee verdient. Dat snap ik. Maar toch wringt het.

Ik ben teleurgesteld in jou want ik had jou hoog zitten. Je bent een topvrouw. Een leuk mens. Slim, beroemd, rijk en mooi. Afgezien van het feit dat je een groot mediagigant bent ga ik er van uit dat je ook belezen bent en je je hebt vergewist van historische feiten zoals de vrouwenemancipatie. Over de strijd die vrouwen amper honderd jaar geleden moesten voeren om als gelijkwaardig te worden behandeld. Ze hebben wat overwonnen, maar jij en ik weten dat er nog veel winst te behalen valt. En dan heb ik het over de blanke vrouw. Kan je je iets voorstellen bij de strijd van de zwarte, in het bijzonder Afrikaanse vrouw in Nederland?

Als Ghanese vrouw van 42, geboren in Kumasi en getogen in de Amsterdamse Bijlmer, groeide ik op met het idee dat ik driedubbel zo hard moest werken als mijn blanke Nederlandse vrienden. Simpelweg vanwege mijn geslacht en mijn huidskleur. Ik groeide dus op met het idee dat ik inferieur was. Onzin natuurlijk, maar mijn ouders waren niet helemaal gek. Ze wisten hoe de samenleving over mij dacht en wilden mij in hun wijsheid daar op voorbereiden.

Als jonge vrouw kreeg ik op straat, op de universiteit, in het uitgaansleven en waar ik ook kwam vaak subtiel nog eens fijntjes ingepeperd dat ik exotisch was. Dat ik vast super atletisch was en heel goed kon dansen, koken en seksen. Men veronderstelde dat ik altijd geil was en altijd klaar stond om gepakt te worden. Ik kon geen genoeg krijgen van seks. Dacht men. Menig blanke man trachtte zijn seksuele fantasie over de zwarte vrouw op mij te botvieren, over mijn rug. Beter gezegd over m’n grote ronde achterwerk en mijn volle lippen. Als ik met mijn broertje, die vele jaren jonger is dan ik, ging wandelen in de stad kreeg ik blikken vol medelijden. Iedereen dacht dat ik een tienermoeder was. Een voortijdig schoolverlater. In winkels, vaak buiten Amsterdam, riepen kinderen tegen hun moeders: mama kijk Zwarte Piet. Zelden kwam het in hen op dat ik een zelfbewuste jonge vrouw was met gevoelens van eigenwaarde en met hersenen. Dat ik Politieke Wetenschappen studeerde en het liefst de tijd doorbracht met lezen en praten over een betere wereld; een rechtvaardige samenleving vrij van onderdrukking, discriminatie en uitsluiting. Dat ik eigenlijk net zo een compleet mens was als zij. Het enige verschil was inderdaad mijn vagina, mijn borsten, de vrouwelijke hormonen, mijn grote achterwerk, volle lippen en een paar milligram pigment.

Linda, ik schrijf dit niet als een slachtoffer, maar als een zelfbewuste zwarte vrouw. Als moeder van twee slimme en beeldschone meisjes probeer ik nu met alles wat in mijn vermogen ligt om hen te behoeden tegen deze idiote seksistische stereotypen over de zwarte vrouw. Ik leer hen zichzelf lief te hebben en te respecteren. Dat ze gelijkwaardig zijn aan hun mooie lieve blonde vriendjes en vriendinnetjes. Ik leer hen dat ze mooi zijn van binnen en van buiten. Ik wijs hen op het feit dat ze alles kunnen, als ze maar bereid zijn hiervoor hard te werken. En dat het niet uitmaakt hoe ze er uit zien of waar hun papa en mama vandaan komen. Het zijn Amsterdamse meiden. Het zaadje lijkt te zijn geplant. Ik dacht er laatst aan om het vakje emancipatie in mijn opvoedingsboekje af te vinken toen de oudste tegen de jongste zei dat ze later graag wilt trouwen. Dan had ze in ieder geval iemand die voor haar kookte. De jongste zei dat ze niet aan trouwen moest denken en dat ze zelf wel kon koken. Het geeft je wellicht een idee van hoe het er bij ons thuis aan toegaat. De ene wil later nieuwslezeres worden bij het Jeugdjournaal en de ander wil dierenarts worden. Of turnster.

Hoe slim en vastberaden mijn meiden ook zijn, hoe hard hun papa en ik ook met ze en voor ze knokken, ook zij zullen op hun pad, om te worden wie zij willen zijn, ongetwijfeld te maken krijgen met negatieve heersende beelden. Dat ze hitsig, wulps zijn en alleen maar goed zijn voor hete seks.

Lieve Linda, mijn strijd is al moeilijk genoeg. Ik kan daarbij de hulp van machtige vrouwen zoals jij goed gebruiken. Door bijvoorbeeld samen met mij dwars in te gaan tegen deze idioterie. En zwarte vrouwen te tonen in jouw blad die mijn dochters ondersteunen bij het realiseren van hun dromen. Maar nee hoor wat doe jij? In plaats daarvan maak jij een leuke editie over Afrika met mooi Afrikaanse natuur, dieren en vrouwen met grote ronde billen in hotpants die het seksistische, vernederende en stereotype beeld over de Afrikaanse/zwarte vrouw bevestigen.