Lotgenoten

Mevrouw S. voelt zich voor het eerst in jaren geen buitenbeentje meer. Hoe dat komt? Door corona. Ik interview haar voor mijn krantenserie over mensen bij wie de dood al heeft aangeklopt en die elk moment de oversteek kunnen maken. “Al zeven jaar leef ik als kankerpatiënt met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd”, vertelt ze. “Nu begrijpen andere mensen eindelijk hoe dat is.”

Covid-19 is het nieuwe zwaard van Damocles. De vraag is niet of je wordt geraakt, maar wanneer. Zou je niet zelf worden getroffen, dan wel iemand die je liefhebt. Of je baan gaat eraan, je toekomst staat op losse schroeven. Mevrouw S. ziet bij de mensen om haar heen wat zij al lang heeft doorlopen: ontkenning, boosheid, depressie. Voor het stadium aanvaarding is het bij menigeen nog te vroeg.

“Het verschil met mij is dat ik zeker weet dat het slecht afloopt”, vertelt ze. De kanker wordt onherroepelijk haar dood – ze balanceerde meermaals op het randje – waar anderen nog kans hebben op een vaccin.

Maar toch. Ergens put ze troost uit de nieuwe ‘lotgenoten’. Dat er meer begrip is voor haar gevoelens vermindert de eenzaamheid.

Ik denk aan meneer V. die ik maanden geleden interviewde voor dezelfde serie. Ook hij was kankerpatiënt. Uit voorzorg ging hij nauwelijks de deur uit tijdens chemokuren. Mensen snapten dat vaak niet. Hij voelde zich toch best goed? “Mijn weerstand is naar de knoppen”, zei hij. “Elke infectie kan voor mij fataal zijn.” Dus onthield hij zich al jaren van theaterbezoek en feestjes. Meneer V. is inmiddels overleden. Ik had hem gegund dat buitenstaanders met snelle oordelen hem nu wel hadden begrepen.

Laat er iets blijven hangen van dit nieuwe inlevingsvermogen als corona ooit verleden tijd is. Samen kwetsbaar zijn voelt beter dan alleen.