Marianne Thieme verdient een dialoogprijs

Het is cynisch, maar de beste manier om buurtbewoners met elkaar in gesprek te krijgen is door te dreigen een snelweg dwars door hun buurt aan te leggen. De dreiging met een chemische fabriek, een HSL of een grote lelijke flat zijn trouwens ook effectieve middelen om de sociale cohesie in een wijk te verbeteren.

Het is ook in de internationale politiek een beproefd recept: wanneer je als (regerings)leider te kampen krijgt met veel intern verzet, moet je de aandacht verleggen naar een externe dreiging. Dreiging en angst verleggen de aandacht en helpen de eenheid te bevorderen. Het verklaart ook het succes van (rechtse en linkse) populisten die haat en angst zaaien: overdrijf het vermeende gevaar van ‘de ander’ en benadruk wat ‘ons’ bindt, dan creeer je een goed voedingsbodem voor verregaande  maatregelen.

En dan nu de discussie over ritueel slachten. De dreiging met een verbod op ritueel slachten heeft in Nederland geleid tot samenwerking tussen islamitische instellingen die elkaar normaal gesproken de tent uitvechten en tussen islamitische organisaties en joodse organisaties. Voor zover ik mij herinner is er geen project geweest dat met zoveel succes de dialoog tussen  moslims en joden heeft kunnen bevorderen. Daarom verdient Marianne Thieme een ‘dialoogprijs’, een troostprijs nu haar verbod op ritueel slachten gisteren strandde in de Eerste Kamer.

Tot zover het nare cynisme voor vandaag. Aan islamitische en joodse organisaties nu de uitdaging om ook zonder externe dreiging de dialoog voort te zetten.

Dit artikel verscheen eerder op het weblog van Ewoud Butter