Marokkanenprobleem en ik

Zondagmiddag debatteerden in Buitenhof drie lichtgetinte personen over het Marokkanenprobleem. Twee van hen meenden dat dit inderdaad bestond, de derde zocht de oorzaken vooral in de sociaal-economische hoek. Zou ik mij ook voor zo’n optreden lenen als mijn wortels op de Rif lagen of in Casablanca? Ze liggen in een of ander Westfaals gehucht. Toch kan ik mij dat dilemma voorstellen.

Nu en dan lees je in de opstellen van Eurohaters dat er een kloof gaapt tussen het protestantse noorden en het katholieke zuiden. Aan de ene kant zijn er de financieel degelijke domineeslanden van wie verwacht wordt dat zij de rekening betalen. Aan de andere kant heb je Roomse flierefluiters die het breed laten hangen, ook als de kas al lang leeg is. Zij houden nu onbeschaamd hun handje op. Die katholieke laat-maar-waaien-mentaliteit richt het hele continent te gronde. Ze vormt een moral hazard. Laat ze daarom hun eigen weg kiezen en buiten de Euro lekker devalueren dat het een aard heeft. Die katholieken horen niet bij ons.

Ik doe niet aan God en waarschijnlijk bestaat dit opperwezen niet. Toch scherpen zulke betogen mij in dat ik tot ongeveer mijn twintigste op zondag trouw naar de parochiekerk ging. Zij halen uit het onderste van mijn ziel de katholiek naar boven, die daar al meer dan vier decennia onder het stof en de oude kranten lag. Ik denk: “Zo. De katholieken hebben het blijkbaar gedaan. Zij zijn met hun mentaliteit de schuld van de crisis. Beieren is de rijkste deelstaat van Duitsland. Ze zijn daar zo rooms als de kolere. Maar dat geeft niet. Het komt door de katholieken en dus ben ik medeverantwoordelijk, moet ik mijn geloofsgenoten blijkbaar aanspreken op hun fouten. Of dit onderdeel van mijn identiteit afzweren.

Dat ze allemaal de zenuwen krijgen. Ik laat me die beschuldigingen niet aanwrijven. Ik weiger mij door dat vooringenomen zootje onbenul te laten demoniseren, verzuurde kleinburgers die de zon niet in het water kunnen zien schijnen, zwarte zwaddernelen met hun ‘overlast’-geroep als de levenskunstenaars buiten carnaval vieren. ‘De katholieke kerk is de enige ware kerk’, concludeer ik. En ik ga n i e t in discussie. Ik verdom het om mijn onschuld tegenover deze zelfbenoemde rechters te bewijzen. Ze houden hun debat maar zonder mij. Ze framen maar een eind weg. Inderdaad, als ik die zelfvoldane koppen zie, zwelgend in hun eigen gelijk, dat is opgetrokken uit vooroordelen en ongecontroleerde informatie, als ik die tronies zie, dan kijk ik weg. Kwestie van smaak. Ik ben niet voor niets door de broeders van Maastricht en de Franciscanen opgevoed.

Je zou haast op de verjaardag van de paus de geelwitte vlag uitsteken.

Maar je gaat niet op de televisie zitten bekennen dat er wel veel waarheid zit in die verhalen over de katholieken en dat het heel erg is dat je vroeger nog wat Latijn moest leren. Dit in de hoop dat je door de lui die je afbreken zult worden geaccepteerd. Je gaat evenmin uitleggen dat de toestand in Italië of Spanje niet van de katholieken komt maar van iets anders.

Dat probleem met katholieken is hún probleem en niet het jouwe. Je staat er boven en je laat ze barsten.

Ik kan mij voorstellen dat veel mensen met een Marokkaanse achtergrond er precies zo over denken. Als het niet zo is, dan hoor ik het wel.

De paus is jarig op 16 april. Bekijk hier zijn vlag.

Volg Han ook op Twitter

Het laatste boek van Han van der Horst is: Nederland, de vaderlandse geschiedenis van de prehistorie tot nu