Menselijke trekjes

Ik heb verkrachters gezien. Moordenaars. Kindermisbruikers. Gek genoeg waren het allemaal mensen.

In het blad werd een medewerker van het OM aan het woord gelaten over een rechtszaak. Tegen een verkrachter. De vrouw was nogal onder de indruk van de houding van de verdachte. Tot ze ineens tot haar eigen verbazing ‘menselijke trekjes’ zag in hem.

Alsof ze hem daarvoor louter als een beest had gezien.

Ik heb dat altijd merkwaardig gevonden. Alsof een mens ineens alle waarde verliest als er ergens een grote fout wordt gemaakt. Alsof we niet meer zijn dan de optelsom van een enkele daad.

Maar misschien zit er wel iets anders achter. Iets wat pas echt eng is.

We reageren automatisch afwerend als we te maken krijgen met geweld. Het is eng. Onmenselijk. En dus van de ander. Niet van ons.

Maar is dat wel zo?

Het echt enge van geweld is niet het geweld zelf. Het is de herkenning van waar we zelf toe in staat zijn.

Die verdachte van moord. Van doodslag. Zelfs van seksueel misbruik.

Die kennen we. Soms maar al te goed.

En dus plaatsen we ze met speels gemak buiten ons.

En staren we vol verbazing naar menselijke trekjes.