Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Over 'Mensen met LHBTI' en de waarde van symboolpolitiek

  •  
11-03-2018
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
72 keer bekeken
  •  
4362833922_36230cf8d0_b

© Een zoenend stel op Valentijnsdag in Parijs, cc-foto: philippe leroyer

Hoewel de vernielingen van posters misschien ook anders zou kunnen doen betogen, zou kunnen doen terugschrikken, is vooral zichtbaarheid essentieel
‘Met de term  queer  kan ik prima leven, met de wat lelijke afkorting lhb (het klinkt al als een ziekte), of desnoods het nu eenmaal ingeburgerde lhbt , ook. De rest van het alfabet gun ik graag aan anderen’, schreef ik hier een kleine acht maanden geleden, in reactie op het steeds verder uitdijen van het seksuele minderheden-ABC.
Als debatleider van negen Roze Raadsdebatten in de negen gemeenten van Haaglanden vond ik, tot nog toe, zes debatten ver, met Rijswijk, Zoetermeer en Den Haag nog voor de boeg, enkel bevestiging van die woorden. Op verrassende wijze soms.
Deelnemers aan de debatten struikelden, goedbedoelend, over de afkorting. Raakten in verwarring over welke letters te gebruiken – LHBT, LHBTI of LHBTIQ (+). Haperend vaak, licht verward. En een enkeling ging zo ver, in vol betoog, onbedoeld verhaspelend, zich uit te spreken voor de bescherming van de rechten van ‘de mensen met LHBTI’. Tot grote hilariteit van de zaal. Met licht stamelende excuses voor en schaamte over de verspreking als sluitstuk. Het is leuk voor het politiek theater, maar weinig nuttig voor de discussie. Een discussie die harder nodig is dan tijdens de vorige gemeenteraadsverkiezingen.
Gedragsbeïnvloeding Hoewel de nieuwe initiatiefwet van CDA en PvdA om seksuele intimidatie op straat strafbaar te stellen een nuttige aanvulling kan zijn, lijkt het wettelijk kader rond de rechten van seksuele en gender-minderheden vrijwel compleet. Veel partijen wijden er geen woorden meer aan in het lokale verkiezingsprogramma. Maar gedragsbeïnvloeding, in hoge mate een lokale overheidsverantwoordelijkheid, is en blijft van grote noodzaak en van grote waarde.
De vernielingen, door het hele land, van abri’s met de inmiddels welbekende homoposter van Suitsupply  mag illustratief heten. Wet- en regelgeving daar gelaten; de dagelijkse acceptatie van seksuele en genderdiversiteit staat (nog altijd) onder druk. Handhaving alleen is daarop niet het eenduidige, enkelvoudige antwoord; preventie door internalisering van normen en waarden is van minimaal gelijk belang.
Zichtbaarheid Hoewel de vernielingen van posters misschien ook anders zou kunnen doen betogen, zou kunnen doen terugschrikken, is vooral zichtbaarheid essentieel. De agressieve reactie van vernieling toont de waarde en het belang van het tonen van wat klaarblijkelijk nog altijd, door sommigen, ongewoon en afkeurenswaardig gevonden wordt. De waarde van provocatie, zo men wil. Zichtbaarheid, gesteund door de gemeenschap, draagt bij aan erkennen en aanvaarden: aan het ‘gewone’, het geaccepteerde. Aan gewenning en herkenning.
Regenboogzeebrapaden in diverse gemeenten, het voorstel voor zoenende Delftsblauwe mannen- en vrouwenpaartjes op straat in Delft, het hijsen van de regenboogvlag bij speciale gelegenheden; het kan allemaal bijdragen aan de noodzakelijke zichtbaarheid en het broodnodige, regelmatige gesprek over seksuele minderheden en genderdiversiteit. Hoezeer we ook zouden wensen dat dat niet meer nodig zou zijn.
Dat sommige politici zich tegen dergelijke initiatieven verzetten, als in een Pavlov-reactie, met neusophalen, sprekend van ‘symboolpolitiek’, is misschien begrijpelijk. Te makkelijk schieten we dezer dagen door in politieke correctheid, onwerkbaar soms, zoals het eerder aangehaalde, bijna verplicht gestelde minderheden-ABC. Maar dat neemt de waarde van symbolen niet weg. Niet van opgelegde termen, maar juist het telkens ruimte en uitdrukking geven aan diversiteit. Het zichtbaar maken. De noodzaak van symbolen.
Symboolpolitiek Zoals één politicus het uitdrukte: ‘feitelijk is alle gemeentepolitiek symboolpolitiek’. Sociologisch een waarheid: woorden, vlaggen, onze hele cultuur is een verzameling symbolen. Maar meer dan dat: het tonen van solidariteit, het tonen van diversiteit, het uitdragen daarvan mag letterlijk symboolpolitiek zijn en weinig concreet lijken; het is noodzakelijk voor het begrip van wie wij zijn, voor wie wij willen zijn en blijven.  In onderwijs, in media, in de sportkantine en op straat.
Kleurrijke diversiteit in plaats van grijze middelmaat en eenheidsworst: dat is het Nederland waarin wij zouden moeten willen wonen. Het land van tolerantie (hoe ouderwets die term voor sommigen ook klinken mag). Een land van een volledig alfabet. Waarin elke letter op zichzelf getoond kan  – en zelfs moet – worden.
Symbolen doen er toe. Ook in de gemeentepolitiek.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.