Met Hilhorst verdwijnt een idealist uit de politiek

Treurig ben ik, als mij het nieuws bereikt dat wethouder Pieter Hilhorst opstapt. De idealist verdwijnt uit de politiek. Mijn hele kiezende leven lang heb ik het vreemd gevonden dat het heersende gedachtegoed was dat je voor jezelf kiest. Ik heb nooit voor mezelf gekozen.

Niet voor parkeervergunningen, meer persoonlijk belastingvoordeel of gekozen voor – kots –minder bevolkingsgroepen die je buurman zijn. Ik heb altijd gekozen voor wat ik dacht dat het beste was voor ons allemaal. Dat leek mij zeer vanzelfsprekend.

Meteen dat Pieter Hilhorst zijn intrede deed bij PvdA werd ik dus lid. Omdat ik hem ken als een van de meest idealistische personen van Amsterdam. Dat heb ik opnieuw kunnen concluderen toen ik als schrijver in het kader van research doen een dag met hem meeliep. Ik zag wat hij vanuit zijn functie allemaal aan het doen was om zaken als jeugdzorg en onderwijs te verbeteren. Dingen die ik ontzettend belangrijk vind voor de samenleving. Hij sprak echt met iedereen en wilde doordringen tot de kern van problemen om direct met creatieve oplossingen te komen. Dat is wat ik zag en daar werd ik blij van. Daarmee verdiende hij dubbel en dwars mijn stem.

Met lede ogen zag ik dus de afgelopen maanden de bashcampagne aan over zaken waar hij misschien wel verantwoordelijk voor was, maar niet schuldig aan was. De erfenis van een voorganger die iets had laten liggen. Weinig hoorde je nog over het goede wat Hilhorst deed, terwijl dat ook gewoon doorging. Maar hoge bomen vangen veel wind en idealisten met een goed hart aarden slecht in de politiek, waar meestal niet-idealisten de dienst uitmaken.

Mensen geloven liever het slechte verhaal. En slechte verhalen zijn er genoeg. Loze beloftes om stemmen binnen te halen voor macht wat vervolgens misbruikt wordt in plaats van ten dienst van een ideaal wordt gesteld. Maar ja, daar blijven al die mensen over die de samenleving niet zo boeiend vinden. Die eigenlijk alleen zichzelf boeiend vinden en dus op basis daarvan kiezen. Misschien zijn we nog niet klaar voor idealisten. Het goede verhaal. Misschien krijgt het volk de leider die het verdiend.

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Alexandra Smith. Volg haar ook op Twitter

Het meest recente boek van Alexandra Smith is 100 dagen dankbaarheid