Met slechte mensen gaat het altijd goed

“Waarom doe je het eigenlijk niet echt? Dan zijn mama en ik in één klap van een hoop problemen verlost”, zei ik toen mijn ernstig zieke vader halverwege de vechtscheiding dreigde zijn medicijnen niet langer in te nemen. Achttien was ik, en godzijdank al keihard. Papa’s emotionele chantage haalde het beste in mij naar boven. Twee decennia later ben ik hem dankbaar. Hoewel hij kort na zijn dreigement overleed, bereidde hij me mentaal voor op de grimmige verre toekomst. Een vooruitziende blik, vermoedelijk was pa een intuïtief genie.

Ik noteer deze huiselijke anekdote omdat emotionele chantage tegenwoordig regeringsbeleid is. Kalmpjes het kerstnummer van LINDA doorbladeren nadat je in een slaperig streekziekenhuis uit je covid-coma ontwaakt, wordt straks onmogelijk gemaakt door Hugo de Jonge en een cameraploeg van Hart van Nederland. “Wanneer u een prik had gehaald, hield u nu geen bed bezet”, keft de ijdele domineeszoon. Helaas blijft afgeven op Hugo hetzelfde als de muziek van Frans Bauer bekritiseren. Iedereen weet dat het kut is, dat het nooit beter wordt, maar het volk slikt het op een of andere manier.

Na papa’s tragische dood ontvluchtte ik het ouderlijk huis, waar ik het nooit werkelijk gezellig had. In 2003 was dit, de vrolijke jaren negentig smeulden na, ik beleefde een aardige tijd. Inmiddels is het in Nederland net zo grijs en grauw als vroeger thuis. Mechanische stemmen blaffen op stations en in treinen dat je je muilkorf op moet, camera’s registreren menselijk gedrag overal, morsige figuren in goedkoop ogende uniformen – boa’s, particuliere beveiligers – kijken spiedend om zich heen.

Is er hoop? Nee. Tijdens de laatste normale intocht, in 2019, droeg Sinterklaas een kogelwerend vest. Koning Willem-Alexander spreekt alleen nog namens de negentig procent van Nederland die rellen afkeurt. Persoonlijk beleef ik mijn beste jaren ooit.

Als een vis in troebel water.